Τα παιδιά παίζουνε ΄΄κρεμάλα΄΄

ανάμεσα σε γέλια και φωνές...

και εσύ παλεύεις να κάνεις σωστή θηλιά,

για να αντέξει το βάρος της ευθύνης σου

που ζεις...

Επιστροφή και μεταμέλεια...

και ο πόνος?

από επισκέπτης, έγινε μόνιμος κάτοικος.

τόσα βράδια με συντρόφευσε,

πως θα του πω να φύγει?

Μη με κοιτάς φθινόπωρο...
προσπαθώ με όση καρδιά μου απομένει
τη μνήμη να κρατήσω.
σπαθί το πάθος της Ζωής,
μα... σκουριασμένες οι αρθρώσεις, πως να το υψώσουν?
και είναι εκείνη η στιγμή που όλο φωνάζει...
και είναι εκείνη η φωνή που όλο ζητάει...
πνίγηκα στη συνοικία της απόρριψης,
λάθεψα στο καφενείο της συγνώμης.
μη με κοιτάς φθινόπωρο...
φύλλα κι εγώ σκορπάω...

Ένας ναός με άδεια τέμπλα...
ωραίο όνομα που δεν ακούγεται...
μηδενισμένο λευκό,
ξάνοιγμα σε πέλαγο,
άφωνο στόμα,
αμάρτημα που φανερώθηκε...
δάχτυλα αταξίδευτα,
απόσωσμα ανάσας
κι ένας οργασμός...που λοξοδρόμησε!

Δεν ήσουν ποτέ η αρχή μου...

ξέρω όμως, πως θα είσαι σίγουρα το τέρμα μου!

Φέτος άργησαν τα πουλιά...
ούτε καν βιαστικά δεν πέρασαν...
και κάθε μέρα, το καρτέρι αγριεύει...
και η πάλη με τον εαυτό μου γιγαντώνεται...
εγκλωβισμένη ενέργεια που θα εκτοξευτεί
στο πρώτο ΄΄μπαμ΄΄.
ούτε και σήμερα φάνηκαν...

Σε προσμένω σαν το άδικο,
που φωνάζει απελπισμένα!
τροφή στη θάλασσα,
που μόνο ψαροπούλι αναζητά.
κι όλο αργείς...κι όλο καρτερώ...
κι όλο αργείς...κι όλο πεθαίνω...

Ταιριάζω την ανάσα μου,
 με την ανάσα του φθινοπώρου.
ρέμπελο θρόισμα, που με παρασέρνεις?
λυπήσου με...δεν έχω όρια!!!

Μοναξιά συνδεδεμένη με το διαδίκτυο...
γυμνή από χώμα και νερό,
αιώνια!
παίζει θέατρο ξεδιάντροπα
και γλείφει τσακισμένα χαρτονομίσματα,
εξωραΐζοντας ρυτίδες.
και ο καιρός, άσπλαχνος, κρυφογελάει...
και ο Θεός, αόρατος, παραφυλάει...
να μετρήσει το ατόπημα,
 να χαλάσει το σχέδιο...

Ρούφηξες αλμύρα και έφυγες.

σπουδή μοναξιάς αφήνοντας πίσω σου.

και η θάλασσα αντάριασε, ώσπου να ξανάρθεις!

Καλώς ήρθες στην ενδοχώρα μου!

κρασί, ψωμί, κι αγάπη σου προσφέρω.

κι άσε τα ευλογημένα βλαστάρια

των συγκρούσεων, να αναπτύσσονται...

Ιδρώτας ασυγκράτητος,

χέρια κομμένα για το χάδι...

ταξιδεύει η θάλασσα μες την μοναξιά μου.

και εσύ, στις βιομηχανίες πορνείας

επιβεβαιώνεσαι...

Στύψε το σύννεφο να τρέξει δάκρυ,

μην μου θολώνεις το σκοτάδι μου,

δεν είναι απόλυτο ακόμα.

είναι η στιγμή, που αγέρωχη

κατεβαίνει τα σκαλοπάτια,

είναι η φορά, που πήγες να πεις κάτι,

μα ούτε το ψιθύρισες...

Προσκυνώ την αδιαντροπιά της ζωής μου
ανασαίνοντας,ξεγελώντας...
καλοκαίρι που δεν ακούμπησε πάνω μου,
γέλιο που δεν ακούστηκε...
ένα μπαλκόνι κρεμασμένο σε στιγμές,
κι ένα φεγγάρι κρυμμένο απ΄ το σκληρό πανί μιας τέντας.
βγάζω άγχη, βγάζω θυμό...
και εσύ, στον κόσμο σου!!!!!!!!!!!!!!!!!

Χρεοκόπησα στον ερωτά σου...
θερισμένο στάχυ, που γέρνει στο υγρό χώμα
δίχως ανάσα.
έριξα στα πόδια σου όλα τ΄ άστρα ένα βράδυ
και εσύ ένα ένα τα πέταξες στη θάλασσα...
τώρα, περιμένεις έξω από τη πόρτα μου,
βαλσαμωτής, στο πρώτο σου το απόκτημα...

Εισβάλει η φλόγα  στο ποτήρι

 που συντροφεύει τη βραδιά,

η μνήμη σου ένα χαρακίρι

που διώχνει κάθε λησμονιά.

κλαις για τα όνειρα που σβήσαν,

για τα φιλιά που δεν δοθήκαν,

που οι επιθυμίες ξεστρατίσαν,

 και οι χαρές που δεν μας βρήκαν.

 και εγώ σου λέω ΄΄στην υγειά σου΄΄

τα αύριό μου, όλα δικά σου!!!!!!

Αποτυπώματα, σημάδια,
βρεγμένα χάδια αλατιού,
στην υγρασία όλα τα βράδια,
λάθος τα σήματα κορμιού...
κλειδώθηκε στα χείλη μου
λέξη χιλιοακουσμένη,
μετρήθηκαν τα ρίγη μου
βγήκα και χρεωμένη...
φλάουτο παίζω στη νυχτιά
στο δάσος μοναχή,
και εσύ ρωτάς τον ουρανό
πότε θα ρθει βροχή...

Που πάτε?
στην κόρη μου!
η κοφτή απάντηση της δεν αφήνει περιθώρια
για άλλες ερωτήσεις...
με τη τσάντα σφιγμένη στο στήθος
και τη λαχτάρα στη ματιά,
χρόνια τώρα κάθε μέρα, 7 το πρωί
περιμένει το πρώτο τραίνο της ημέρας,
για να ταξιδέψει.
τι κι αν άλλαξε ο κόσμος?
τι κι αν πέρασαν τα χρόνια?
τι κι αν γέρασε η καρδιά?
αυτή εκεί κάθε πρωί,
πιστή στο ραντεβού της με το τίποτα,
καρτερεί ένα τραίνο που χάσκει σκουριασμένο,
έξω από τις κατεστραμμένες ράγες
σ΄ ένα ερειπωμένο σταθμό,
που ούτε η μνήμη δεν θυμάται πότε τερμάτισε,
για να πάει ταξίδι στην κόρη της...
που και εκείνης ξεθώριασε, η γελαστή φωτογραφία της,
στο μαρμάρινο μνήμα...

Δεν με ξέρει η νύχτα σου.

σκέψη που δεν γονατίζει στην επιθυμία είμαι,

κόκκινα χείλια που δεν φίλησες φεύγοντας,

μια μυρωδιά θάλασσας που αγκομαχάει,

αλμύρα που θα εξορίσω απ΄ τα εδέσματα μου,

για καιρό...

και τ΄ απογεύματα...ένας καφές σε λίγα τετραγωνικά

στριμωγμένος. με μόνη εικόνα,

αυτές τις ατέλειωτες πτήσεις περιστεριών...

Δεν με ξεγελάς με το υποκοριστικό σου!
ένα όνομα που χαλιέται για ένα επιφώνημα.
φοβάμαι τους ανθρώπους που κρύβονται
πίσω από σωρηδόν λάθη,και ακούνε στα λίγα γράμματα
τον εαυτό τους...
δεν έχουν ύφος ,δεν ηχεί ο ήχος, δεν υπάρχει χτύπος.
μισακή κατάληξη -κατάληξη ζωής.
πως θα αναστέναξω σε αυτήν?
 

Κλέβω τον ήλιο.

αιφνιδιάζω τον όλεθρο.

λίγο ακόμη θέλω...λίγο.

κανείς ύστερα από εμάς...

Βιώματα παλιά, με πνίγουν.
φοβάται η ζωή να ζήσει και αλυχτά,
κάθε που γέρνει ο ήλιος.
η λατρεία της επανάληψης έχει χαθεί.
κόπασε το φτερούγισμα του μυαλού.
ειρηνικά μάχομαι,
θερισμένο στάχυ, δίχως παλμό...
σ΄ ένα ισόβιο παραλογισμό καταλύτη.

Λιώνει η ηδονή, μέσα στο στόμα μου.
αχ! και πως με ταξιδεύει η γλώσσα σου,
κάθε φορά που εισβάλει απαιτητική
στον υγρό μου ουρανίσκο...
θάνατος που μ΄ αγκαλιάζει κι εγώ αφήνομαι...
πόντο πόντο μετρώ τη σάρκα σου.
τρωκτικό κατάντησα μ΄ επιθυμίες.
και εσύ ακούραστος,
σπαταλιέσαι μέσα μου...

Φτεροκόπημα που πληγώνει...

μόχθος, σε λερωμένα σεντόνια δίχως ζωή.

κύμα το κύμα αποτραβιούνται οι εραστές...

γιατί τάχα?

σε καλοδέχομαι που φεύγεις!

Τρέμεις μέσα στο καλοκαίρι,
φυλλοκάρδι πονεμένο...
έτσι που γέρνεις πάνω μου, μέσα μου...
έτσι που με αγγίζεις, δίχως να με κρατάς.
νέος Θεός, με αρχαία λόγια...

Τι ήρθες να μου πεις,που δεν το ξέρω?

η άμμος ξαναστρώνεται

κι ας βούλιαξε το πέλμα.

οι ημερομηνίες όμως, δεν μας βγαίνουνε...

τελειώνει ο χρόνος...

Δηλητηριασμένη σιωπή,
μου τρυπάει το τύμπανο...
κλείνουν τα βλέφαρα στο φως,
ανοίγουν στο σκοτάδι..
και η νύχτα, ποιο μαύρη από ποτέ,
κατευθύνει πάνω μου οργή...
θα φύγω για λίγο...
κι όταν γυρίσω, θα σου δωρίσω ένα βότσαλο,
το ποιο τέλειο ον σ΄ αυτό το πλανήτη...

Στην ευδαιμονία των ονείρων, κρύβεσαι,

στέρφα γυναίκα των λυγμών,

με περιδέραια στο λαιμό

τους ανδρικούς πόθους...

νυχτοξημερώνεσαι, 

μετρώντας πτυχές σάρκας...

γελάς πάνω στη γη,

μα, πόσο μέσα είσαι...

Που χάθηκε η ερωμένη?
ψεύτικους θησαυρούς φύλαξα,
ανώφελα...
τώρα κοιτάζω το χέρι που μου δίνεις
και αναρωτιέμαι...
ξέφτισε το βελούδο
που με έντυνες?

Δεν με καλείς όπως παλιά,
δεν σε αναγνωρίζω.
έχεις κλέψει τη μορφή του
και μου παίζεις άσχημο παιχνίδι.
πικραίνομαι...
αδιέξοδο που με φυλακίζει.
΄΄μείνε -φύγε΄΄
είναι εκείνο το τραγούδι
που σφυρίζει τάχα αδιάφορα...
είναι εκείνη η πληγή
που δεν λέει να κλείσει...
έκανα το τεστ...
άντεξα τη δοκιμασία...
τώρα τι γίνεται?
είμαι σίγουρη πως δεν 
θα σιγουρευτώ ποτέ!!!

Και εσύ εκεί...

μα και αλλού...

και εσύ παρών,στην απουσία.

λίγο χαμόγελο,λίγη συγκίνηση,

λίγα φωνήεντα,

όλα λίγα...

Πεντηκοστή...

Πόσο λατρεύω το γύφτο
όταν πηγαινοέρχεται σε εκείνο
τον ανυπόφορο ρυθμό,
του αγαπημένου νταουλιού...
ανεβασμένος σε καρέκλα της υπομονής
και ο ίδρωτας του να ποτίζει
το λευκό πουκάμισο,
τα χέρια, τα μαλλιά...
και γύρω του, να στροβιλίζεται ο έρωτας,
παλιός και νέος,
παραδομένος σ΄ ένα χορό λύτρωσης και σταύρωσης...
πόσο λατρεύω να μισώ το γύφτο
που με παρασέρνει
και με κάνει να δακρύζω,
βλέποντάς τον με άλλο βλέμμα...

Ξημερώματα μοναστηριού...

Και οι εικόνες θολές,

από ανύπαρκτους καπνούς,

ντουμάνια ενθουσιασμού

και διονυσιακής ηδονής!

και οι εικόνες πεντακάθαρες,

ανάμεσα σε αναθυμιάσεις

από βαρύτατους αναστεναγμούς,

και πνιγμένες στα σύννεφα

από της φτώχειας τα δολάρια...

Μου μυρίζει ζωή...
φρέσκο αίμα που με καλεί.
αδηφάγο σαρκοβόρο,
που βρήκε το θήραμά του!
δεν έχει πίσω,μόνο μπροστά...ως που?
αμείλικτοι οι αριθμοί με στοιχειώνουν
φοβάμαι...
σαν μάνα που δεν έγινα, αισθάνομαι το δέρμα
την αφή,τη ζεστασιά.
πονάω...τι να σου πω
το μπαϊράκι σου ετοιμοπόλεμο ,Χριστέ μου...
βουλιάζω στο ψέμα
και εσύ όλο ρωτάς...

Ανάμεσα στη βαθιά χαρακιά των ποταμών,

σε μια ζούγκλα κεκλεισμένων θυρών,

επιστάτης της σάρκας εκφυλισμένος ο έρωτας,

φωνάζει τ΄ όνομά σου.

αγγίζω τη καμένη γη...

το δάκρυ της υπόσχεσης στεγνώνω.

σκληρή μου ύπαρξη, συνεχίζεις το ταξίδι

της σπαρακτικής νοσταλγίας.

η ανάγκη μου, κινούμενη άμμος... που είσαι?

προσάραξε στα αφανή μου συναισθήματα,

μέρα που είναι...

Χάνομαι μέσα στο πηγαινέλα σου...
μοσχολίβανο το όχι σου
που με θυμιατίζεις το πρωί...
και σαν ακουστεί ο γκιώνης,
ετοιμάζω το ανθογυάλι 
για να δεχτεί τον κρίνο σου!

Καμώνομαι μέρα νύχτα μπροστά στον καθρέφτη, την ωραία.
τέτοιο σκέρτσο και νάζι θα μου το ζητούσες,
σαν πλαγιάζαμε μια νύχτα.
που υπήρξε το κορμί μου, πριν το χάδι σου?
που υπήρξε η ψυχή μου, πριν την αγάπη σου?
που θα υπάρξει η συγνώμη σου, για το σφάλμα μου...

Ήλιος χαμένος...
λέξεις καμωμένες από στάχτη.
δαντελένια άστρωτα σεντόνια,
χάσκουν σ΄ ένα μισογκρεμισμένο συρτάρι.
ο πόνος κυπαρίσσι, που φύτρωσε σε λάθος μέρος.
αχ τα μάτια μου, άλλο δεν ξέρουν
από το να θωρούν ατέλειωτες συννεφιές...

Πάνω στους χρόνους μιας μεγάλης ζέστης

μέσα στην παντοδυναμία του στερεώματος

μ΄ ένα ποδήλατο κι ένα τραγούδι

σου αναγγέλλω, την άφιξη του ονείρου μας...

Σταγόνες κυλούν...
δημιουργεί η σκέψη.
τυλίγονται όλα τόσο όμορφα,
στους μυστικούς σου φόβους.
ο εμπαιγμός της αγάπης, πέταξε...

Πριν πολύ καιρό ήταν αλλιώς!

μάτια στεγνά, δίχως αύριο, με κοιτούσαν.

τώρα, ξανάρχεται η αληθινή ζωή.

πως ονομάζεσαι? έρωτας!

που κατοικείς? μέσα σου!

μασκαρεμένος ο θάνατος,

παίζει αλλού το παιχνίδι του τώρα...

Ευτυχώς που δεν υπάρχει το βλέμμα που ικετεύει,
αυτό που σβήνει το αμάρτημα...
χάνω πάλι και πάλι και πάλι...
πνίγονται όλα στον ωκεανό του σώματός μου...
που κατοικεί εκείνος ο Θεός που μου χαμογέλαγε?
μ΄ αφήνει η ζωή, μ αφήνεις και εσύ...
κι όλα αλλάζουν χρώμα
κι όλα πονάνε...

Εντατική επιθυμία μου,
πρωτογενή προσδοκία...
κι αυτός ο Μάης...
όλο και εναποθέτει
το κόκκινο λουλούδι του...

Θεριεύει η αυτοκρατορία

των συναισθημάτων!!!

καρδιά μου, άντεξέ το!!!!!!!!!!!

Και όχι που δεν..μα,να...
εξορία...
στραμμένες κάνες με κοιτούν εχθρικά
άψυχες,σαν τα μάτια σου.
χωμένη σ΄ ένα μπουντρούμι,
αρνούμαι να υπάρξω
με την απάτη της αντοχής.
πάρτε μου την ιθαγένεια
να μπορώ να έχω το άλλοθι...

Άγρια μεσάνυχτα 
έπεσε το ταβάνι
στα μάτια μου ο ουρανός
άδειος σαν τη καρδιά.
οι ποιητές πεθαίνουνε
μου είπες ένα γιόμα
μόνο σαν αντικρίζουμε
κάποια  αστροφεγγιά.
ήρθε ο πατέρας κίνησε
να πάει στη ταβέρνα
ίσως μου χαμογέλασε
αν είδα και καλά.
ο ύπνος μου ταράχτηκε
μάτι δεν ξανακλείνω
θα συντροφεύσω τις σκιές
που ήρθανε στα κρυφά.
σφύρισες μες τον ύπνο σου
και άκουσα ένα τραίνο
ξυστά δες ότι πέρασε
στη πόρτα μου μπροστά.
το περιστέρι κουρνιάσε
άδικα περιμένω
ούτε απόψε θα φανείς
στερεύει η χαρά...

Μεγάλη Παρασκευή

Μην  Πεις...
Μην  Πάθεις...
Μην  Προδοθείς...
Μην  Πονέσεις...
Μην  Πας...
Μην  Πεθάνεις...

Στο τρομαγμένο σου χαμόγελο αφέθηκα
μικρή ζωή, που όλο γλιστράς απ΄ τα χέρια  μου.
μνήμη και λήθη συγκρούονται κι απόψε...
έλα πάλι, ισόβιε εξόριστε!
άφησες έρμαιη τη συνείδηση
στο χάσιμο των καιρών.
σαν μεθυσμένος επαίτης, κατάντησε ο έρωτάς μου...

Σκανταλιάρα σκέψη μου

κοκκίνισες απόψε το φεγγάρι...

Τα βροχερά μου δάχτυλα,
στο σώμα σου αρμενίζουν,
δες τα αποτυπώματα,
ίδιες κραυγές πουλιών.
βαθύτερα δεν γίνεται,
τα νύχια να χωθούνε,
σπαράζει η επιδερμίδα σου
με ήχους νταουλιών.

Μέσα στην απουσία σου,
όμοια με μνήμη η μορφή σου.
μικραίνει η νύχτα, δεν πονά...
και δεν επιθυμώ πια να πεθάνω.
πίνω μαζί σου,
 το κρασί της καρτερικότητας.
βάζω ξανά τα τραγούδια στη φωνή μου
και σε περιμένω, να σου διηγηθώ
αναμνήσεις από το μέλλον μας!!!

Χτυπάς το κρύσταλλο,δεν σπάει
χτυπάς το ατσάλι,δεν λυγίζει
χτυπάς τσιμέντο,δεν χαράζει
ακουμπάς εμένα και διαλύομαι,
γίνομαι σκόνη...

Άνυδρη νύχτα, με ταλαιπωρείς...

θαύμα που αιωρείσαι, τι αποφάσισες?

θα γίνεις?

Είσαι απόλυτα δίπλα μου.
εσωτερικός λυγμός μου,
στην πολυκύμαντη ευαισθησία  μου.
ήρωας, στο μεγάλο έρωτα μου!

Στο πέντε μου...

Ορθόδοξη

προσδοκία

καθαγιάζει

την πανάγαθη

 ηδονή...

Ουρλιάζει μια πεταλούδα στο αυτί μου,
και ένα ρολόι χτυπάει ρυθμικά.
μα δεν είναι η μουσική σου αυτή, που μου λείπει...
πατώ πάνω σε νεκρούς στίχους,
που δεν διαβάζονται πια.
τι να με κάνω?
ανυπόφορη έχω γίνει, σαν τη ζωή μου...
και εσύ, δεν το νιώθεις και συνεχίζεις να μου κάνεις
την ηδονή μου, οδύνη!!!

Πήρα τους δρόμους...

έπρεπε κάπου να πω το σ΄ αγαπώ μου,

να πιάσει τόπο...

Βιωμένη τρέλα...

καθρεφτισμένη ερημιά...

τιμωρημένη αγάπη...

αίμα στάζουν, τα δώρα σου Ζωή!!!

Η σκανταλιάρα σκέψη μου,

πάλι σ΄ αλάνες τρέχει.

τρίβεται στα περάσματα,

πέφτει μες τα χαλίκια,

ματώνει χέρια που ακουμπούν,

γόνατα που κρατάνε.

βρομίζει ρούχα και μαλλιά,

με ιδρώτα τα ξεπλένει.

παρθένα που βατεύεται

στου έρωτα το γέλιο...

Πόσες...

Πόσες αγάπες να θρηνήσω,
πόσα στεφάνια να μετρήσω,
πόσους καημούς...
πόσες ευχές για το ταξίδι,
πόσες φωτιές για το καντήλι,
πόσους λυγμούς...
πόσα κεριά για τη συγνώμη,
στα δάχτυλα, ένας ακόμη,
πόσες πληγές...
πόσα φιλιά που δεν δοθήκαν,
πόσα γιατί, που μου κρυφτήκαν
στις προσευχές... 
πόσες ακόμη μαχαιριές?

Τα όνειρά σου, μια μπουγάδα
που απλώνεται μεγαλοπρεπώς,
στα σύρματα της γκρίζας πολυκατοικίας, στο πρώτο
ξεστράτισμα του ήλιου.
χειμωνιάτικη λιακάδα, με τα ασπρόρουχα
να εντυπωσιάζουν, βαλμένα στη σειρά...
απλώνοντας τα καταλαβαίνεις, αν είναι πολλά
η αν είναι λίγα, αυτά που έχεις...
μια μπουγάδα, που αγωνιούσες ν΄ απλώσεις,
μια μπουγάδα, που σε έκανε να σηκώσεις τα μάτια 
στον ουρανό και να ευχηθείς να μην βρέξει...
μια μπουγάδα, που ίσως ήταν, το μοναδικό σου
κατόρθωμα, μετά από πολύ καιρό...

Τάδε...

Κλειδώνω τ΄ αμαρτήματα,

στης σκέψης το αμπάρι,

ολόγυμνη σου δίνομαι,

πριν ο καιρός σαλπάρει.

τα ζώντα στον πυθμένα σου,

βαριά, άγκυρα έχουν,

στο γέμισμα του φεγγαριού,

λύκοι ,οι πόνοι τρέχουν.

απόμακρη είναι η ακτή,

συγκερασμένη αγάπη,

υγρό το μπράτσο δώσε μου,

να κρατηθώ από κάτι.

δεν βλαστημάω τη στιγμή,

η ανάμνηση, σοκάκι,

που έχει κρυμμένη επιγραφή,

Ηφαίστου, τάδε άκρη...

Μη με κοιτάς, δεν έρχομαι,

μη με ρωτάς, δεν φεύγω.

αέρας που σηκώθηκε,

τις στάχτες σου σκορπά.

κι ο έρωτας στη κάμαρα,

πουλί που ξεψυχάει...

Σκοντάφτουν πια οι λέξεις μου,
τακούνια σε φρεάτια,
λερώνονται οι σκέψεις μου,
από τη μοναξιά.
χειροκροτώ το όνειρο,
κατεβασμένη αυλαία,
γύρεψα ένα χάδι σου,
κι έπεσε καταχνιά...

Σκούριασε η υπομονή,

μαστιγώθηκε η περηφάνια,

μούχλιασε η ελπίδα,

σημαδεύτηκε η χαρά.

κι εσύ ρωτάς, πως είναι η αγάπη μου?

Σου΄ γραψα λόγια,

για το τραγούδι της απογοήτευσης.

μην βάλεις μουσική...

μόνο ψιθύρισέ το...

Μέσα μου ηχούν αέρηδες...
βομβαρδισμένα λόγια, σειρά δεν έχουν.
μου λείπει η μουσική που δεν μου έπαιξες,
το ζεϊμπέκικο που δεν σου χόρεψα,
αυτή η  πουτάνα πάνω σε τραπέζι, που δεν έγινα...

ΓΑΜΩΤΟ

Αρνητικά φωτογραφίας οι μέρες μου...
κοντομάνικο φανελάκι στη καρδιά του χειμώνα.
βάρος,βάρος,βάρος...
πρόστυχα εσώρουχα, που καρτερικά υπομένουν σ΄ ένα συρτάρι.
τα πλένω,τα σιδερώνω,τα ταχτοποιώ...
αφόρετες ελπίδες κλειδωμένες.
με ρωτάς...
στο τηλέφωνο δεν λέγονται τέτοια πράγματα...
με αφήνει η μουσική,η ζωή,η λαχτάρα.
ίσως κάποτε μια πόρτα διάπλατα ν΄ ανοίξει
για την κουρασμένη μου ψυχή...
και σ΄ αυτά τα ψυχιατρεία, δεν έχουν χρώματα ...ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Φεύγεις και μένεις...
δίνεις μυθική διάσταση στη καθημερινότητα μου,
στην ασυδοσία του νου,
στον έρωτα του θανάτου,
στην απώλεια του φόβου,
στο σαράκι της πεθυμιάς μου...

Γελάς και πνίγομαι απ΄ το νοτιά σου.

χειροκροτάς εγωιστικά είδωλα,

και εύκολα θολώνεις την δική μου  εικόνα.

με πονάς με την αγάπη...

όπλο δεν βρήκες δυνατότερο.

όμως, άκου τον ήχο...

ξεκλειδώνεται ο ουρανός μου σήμερα.

η φιλοσοφία της καταχνιά σου,

θα πάρει τέρμα πριν το απόβραδο....

Αμάζευτα τα φιλιά,
σαν τα μαλλιά μου όταν κοιμάμαι.
ανθίζει πάλι ο έρωτας,
άνοιξη, που ζητά ο κήπος μου.
και το λευκό σεντόνι,
στρώθηκε πάλι να πλαγιάσω...

Έλα...

Ελα...
και έχω στρώσει στη καρδιά το κόκκινο σεντόνι,
έχω μυρώσει το φιλί, γλυκά να σε ζαλίσει.
άνοιξα τα παράθυρα το σπίτι ν΄ ανασάνει
και πότισα τα λούλουδα φρέσκο νερό κι αγάπη.
καθάρισα τη σκέψη μου, ίχνος κακό δεν έχει
και τη ψυχή μου γλύκανα με μέλι και θυμάρι.
έπλυνα το σώμα μου με γάλα από μάνα
και τα μαλλιά μου έλουσα με της βροχής νερό.
μαγείρεψα τον έρωτα, μπουκιά να στον ταΐσω
και για να πιεις ετοίμασα το πιο ωραίο νάμα.
έβαψα τα ματόκλαδα να σε αιχμαλωτίσουν
και το ιώδες έβαλα στα χείλη που σ΄ αρέσει.
φόρεσα το φουστάνι μου της εκκλησιάς που έχω
και είμαι στο κατώφλι μου για να σε καρτερώ.
ξυπόλυτη θα στέκομαι στα πόδια σου ν΄ ανέβω
κι υστέρα κανε με ότι θες, μετά το σ΄ αγαπώ....

Ξύπνησα από το κώμα...

αναπνέω!!!!

η μοίρα υπερήμερη,στέλνει την ζωή στους στρόβιλους

της δύναμης!

αμνήμονος έρωτας με πήγε πίσω.

έχω ήδη αρχίσει το ξεφόρτωμα από το αμπάρι μου!!!

ζουμπούλι η ψυχή μου,ανθίζει ξανά!!!

Πως να εκφραστεί το ''γενηθήτω''
όταν σωπαίνεις στη μοναξιά θεού...
το άπαν της στιγμής, ένα σου βλέμμα
χέρι αθάνατο στο χάδι,
στην απειλή του χρόνου, παρηγοριά!

Ρόγχος η μελωδία μας

πλάνεμα του ονείρου...

Βουβές οι κραυγές,

η κρίση κρατά

ακονισμένα μαχαίρια.

φορώ την εικόνα σου,

κάθε που γέρνω το κεφάλι...

κι ένα αγνάντεμα με καρτερεί.

τύχη τα μάτια μου

ποτέ δεν είχαν,

μα η φωνή μου πάντα

διαλυόταν μες την ευτυχία...

Φρέσκια ουλή της ύλης,με ταλαιπωρείς.
η επιβίωση μου,ληστεύει τη ζωή...
η σχεδία των ονείρων μου έχει κοπεί στη μέση.
αδιάφορη η ελευθερία που μου χαρίζεις,
γεμάτη τρύπες που δεν μπορώ να καλύψω...
μη με προσπερνάς ψυχή μου,
αφού και εσύ πονάς...

Κρυσταλλώνεις το συναίσθημα,
σε υπότροπο τάφο το βάζεις.
με συνθλίβεις σταθερά
κι ας σε υποστηρίζω...
αγκαλιάζεσαι με τον διαρκή σου θάνατο
και δεν με θέλεις μαζί σου...

Σκουριά και συρματόπλεγμα στο όνειρο.
γεμίζει ο ιδρώτας δισκοπότηρα
και πνίγεται στα βάθη η επιθυμία.
τι επανάσταση να κάνω?
χόρτο ξερό,βαριεστημένο,
φύτρωσε μέσα  μου η συνείδηση.
τι να σε κάνω? 
δεν είσαι εκείνος...
είσαι... ο άλλος...

Η αυλή μου γεμάτη όνειρα...
ένα τραπέζι καφενείου με δυο καρέκλες ψάθινες, 
που αντιστέκονται στο καιρό
και εκείνο το τραπεζομάντιλο
γεμάτο λόγια γραμμένα,
κάθε φορά, που ακουμπάς πάνω του τα δυο σου χέρια.
ασβεστωμένα σκαλοπάτια,
γεμάτα με ξεθωριασμένους τενεκέδες
που φιλοξενούν αιώνια
τα μελαγχολικά γεράνια μου.
κι η πόρτα του σπιτιού
πάντα ολάνοιχτη, στον ερχομό σου!

Σε περπάτησα δρόμε μου.

πόνεσα να σ' αγγίξω...

σε μύρισα, σε ένιωσα, σε κράτησα.

όμως, δεν σε έβλεπα...

τα μάτια μου κοιτάζανε εκείνον...

Έρωτας, μονομανής, καθαγιασμένος.

σ΄ απελπισίας σεντόνι κυλιέται.

μια εκσπερμάτωση αδάμαστη,

που συναινεί για τα μέγιστα!