Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Ακούς να αντηχούν τα τραγούδια της Κυριακής,
κλείνεις τα παράθυρα, πετάς έξω τις λύπες...
στρώνεις το λινό τραπεζομάντιλο στο γιορτινό τραπέζι,
περιμένεις... και δεν έρχεται.
γέρνεις στο κρεβάτι, κλείνεις τα μάτια,
και τεντώνεις τα αυτιά, αφουγκράζεσαι 
ήχους σιωπηλούς, άηχες φωνές, λέξεις χωρίς φωνήεντα
και ο ύπνος αλλάζει δρόμο...
ξημερώνει και λες ,είναι άλλη μέρα, καινούρια μέρα
και όμως πάλι κλείνεις τα παράθυρα, πάλι ξεστρώνεις το τραπέζι,
πάλι βραδιάζει και δεν κοιμάσαι...
και πάλι εκείνος δεν έρχεται...


Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Κάθε μέρα η ίδια τυραννία, πολιορκεί μυαλό και σώμα...
ξυπνώ και κοιμάμαι, με τον ίδιο φόβο...
μην αγριέψουν οι νεκροί που κουβαλώ μέσα μου...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Κλωθογυρίζει ο άνεμος και με χαστουκίζει κάθε φορά.
δαχτυλοδειχτούμενη Ζωή φτιαγμένη από χώμα
και η απουσία σου, τυραννία κάθε εποχής.
έγινε πένθος κάθε ανάσα, σιτάρι που ζυμώνω το ψωμί
της προσφοράς μου!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016

Μεταξύ πόθου και σπαραγμού, μια ανάσα.
μια σταλαγματιά βροχής, που καίει αντι να δροσίζει.
στην αναπηρία της πραγματικότητας,
δεν θα γίνω δεκανίκι...

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016

Όλα πονάνε...
 κι εγώ κλειδωμένη σ΄ ένα δωμάτιο πανικού
να υπομένω...
και να κρατιέμαι, από παλιές κουβέντες
παλιούς όρκους,  παλιά ζωή...

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Στο μελαγχολικό μου καλοκαίρι,
προστέθηκε και ένα φευγαλέο αντίο.
θα αυτοσχεδιάσω πάλι,
σε ατελέστερες μορφές,
θα βρω καταφύγιο...