Εξοικονομείς συλλαβές από το ίδιο σου το πάθος

και απαιτείς λόγια, λόγια, λόγια,

πόσα ακόμη θες...

 για να πλουτίζεις την ανημπόρια της καρδιά σου?

 Και η Ζωή συνεχίζεται ξεστόλιστη...

 Η Σαγήνη σου διπλοκλειδώνει την αδημονία μέσα μου

συγκεντρώνοντας υλικό για την έκρηξη...

 Η επιθυμία μου, κέντημα της σιωπής...

 Θήλασα χθες δανεικό γάλα και εξορίστηκα...

 Στις φθινοπωρινές παρυφές επιθυμιών, στη μοναξιά του σώματος,
απροσδόκητος αφηνιασμένος νοτιάς η σκέψη σου,
κόκκινη επανάσταση, με αυθύπαρκτα σημάδια...

 Το καραβάνι των λέξεων περιμένω να παρασύρει

την ανυπαρξία μου...

όμως εσύ δεν μιλάς...

 Ο έρωτας στη βουή του ανέμου

με βαλσαμωμένα φτερά ενέχυρο, μάχεται,

στους προμαχώνες της καρδιάς σου...