Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακές

Μην έρχεσαι τις καθημερινές.
οι σκιές είναι ποιο μαύρες και ο αέρας ουρλιάζει στ' αυτιά μου.
οι περαστικοί σκύβουν πάντα το κεφάλι
και η μοναξιά δεν ξεριζώνεται.
θρονιάζεται η απελπισία στο θρόνο που κρατώ μόνο για το δάκρυ σου,
και είναι δύσκολο να την διώξω.
έλα τις Κυριακές που πετιμέζι γίνεται η αγάπη και προσφέρεται.
ακόμη κι αν ο ήλιος δεν συμμετέχει, η μέρα μου φωτίζεται από το θαύμα.
τις Κυριακές δεν έχω ανάγκη τα πουλιά και τα λουλούδια.
μου φτάνεις εσύ και ένα τραγούδι...
γι αυτό σου λέω ,μην έρχεσαι τις καθημερινές...
Γράφω συνέχεια.
ξορκίζω το θάνατο...
τώρα που διαλύθηκαν όλοι οι μύθοι
και πια στο παράθυρό μου δεν έρχεται το φεγγάρι,
τυλίγω την πίκρα με όμορφα επίθετα.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ξύπνησα απότομα...
και με πόνους
σε όλο μου το σώμα...
έπεσα...
απο το βάθρο της καρδιάς σου!
Στην αλφαβήτα του έρωτά μας,
ανάμεσά μας, του πόνου γράμματα...
οδοφράγματα στην ολοκλήρωση...
σου είπα
έλα να τα περάσουμε μαζί
και  εσύ...
είσαι ακόμη κολλημένος στο άλφα!

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ούρλιαξες σαν λύκος πεινασμένος
και άρχισες να τρέχεις...
η σπηλιά μου δεν σε κράτησε.
είχε ζέστη και αχτίνες φωτός.
εσύ έχεις μάθει στην παγωνιά και στο σκοτάδι...
Έβαλα παρωπίδες και είπα έτσι θα βαδίζω πια.
κατάφερα μέσα στο ψέμα σου να βρω ψήγματα αλήθειας και τα κράτησα.
συμφιλιώθηκα με το δράκο του παραμυθιού
και ταξιδεύω στην αγάπη σου...στην απάτη σου!!!
Πάλι δεν μου μιλάς.
δεν λες τίποτα...
κεντάω στο κορμί μου
σταυροβελονιά το καημό...
και εσύ...
τρέχεις 
και μου φέρνεις κλωστές αράδα...
Στο μυστικό δείπνο της αγάπης μας,
δεν κάθισες δίπλα μου,
φιλί δεν μου έδωσες...
κι είπα ΄΄εισαι αλλιώς εσύ΄΄.
κάθισες απέναντί μου,
με κοίταξες στα μάτια και κατάλαβα.
η προδοσία είχε γίνει!!!

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Έχω γύρω μου τόσους έρωτες,
τόσα κορμιά,
τόσα φιλιά,
τόσα χάδια.
πνίγομαι από τη λαχτάρα και το πάθος τους.
έχω δίπλα μου τόσες ανάσες,
τόσες φωνές,
τόσες αγάπες.
εσένα δεν έχω...

Ουζερί...η συνέχεια

Ο ίδιος χώρος ξανά.
με τον ίδιο ρυθμό ανάσας,
βρώμα από χνώτα ποτισμένα με οινόπνευμα
και μάτια ραγισμένα από εφιάλτες.
ίδιο τραγούδι για όλους,
ξεχωριστή σκέψη για το καθένα...
διψασμένος ο φίκος...ειρωνεία σ ένα χώρο που τα πάντα είναι υγρά.
ρέει άφθονη η μπύρα,
το ούζο,
η ανάγκη για αγάπη,
οι πικροί αναστεναγμοί...
και το καζανάκι....
που τρέχει σαν αποβολή ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
τα πάντα ίδια και όλα αλλιώς!
η ίδια ευθύνη,
η ίδια μύγα,
η ίδια ερημιά.
παραφωνία...η μαυρισμένη λάμπα,
στο γεμάτο αράχνες ταβάνι,
που τρεμοπαίζει,
φωνάζοντας, 
΄΄σβήνω΄΄...

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Άντε πάλι από την αρχή!
στο ίδιο γρανάζι, πορεία δίχως αύριο...
ματωμένα λόγια  χωρίς ανταπόκριση...
έστω...έναν αντίλογο ψεύδους...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Νίκος κοεμτζής

 Το μακρύ και ατέλειωτο ζεϊμπέκικο χάθηκε...
εκείνος που το γέννησε... έφυγε...
εκεί, στην γωνιά του την αγαπημένη...
ανάμεσα,
σε δέντρα δίχως ίσκιο,
νεκρά όνειρα,
ήρεμα σκυλιά
και άγριους ανθρώπους.
με βλέμμα καθαρόαιμο και μπέσα δίχως στίγμα
μια ζωή με περηφάνια κλεισμένη σε 272 σελίδες.
η υποκρισία καποτε τον σημάδεψε.
η αδιαφορία σήμερα τον σκότωσε!!!
αντίο νικόλα,
ήταν όμορφα την κυριακή...
συγνώμη για το ψέμα μου...
φοβήθηκα την πίκρα.




Θέλω να τα σπάσω ΌΛΑ!
να τα κάνω χίλια κομμάτια,
να μην υπάρχει πιθανότητα συγκόλλησης.
θέλω να τα σπάσω όλα...
το μυαλό...
τη ψυχή...
τη καρδιά...
και όλες μου τις προσδοκίες!
Θέλω κι απόψε να σε δανειστώ...
να σε κλέψω έστω για λίγο...
δεν μου ανήκεις και με πονάει...
κλείνω τα μάτια και να 'σαι...εσύ...
πάλι μπροστά μου.
τόσο  γλυκός,
τόσο όμορφος,
τόσο ξένος...
Από αύριο...
θα πάψω να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη...
θα δω το είδωλό μου,
σ ένα κομμάτι γυαλί... που φυλάω,
για να κόψω τις φλέβες μου...

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ενα μεσημέρι

Βαριά ατμόσφαιρα, στο ουζερί που πεισματικά θέλει να κρατήσει ταυτότητα και παλαιότητα, ανάμεσα σε χαλασμένες καρέκλες, ξεραμένους φίκους στη γωνία, και μισογκρεμισμένες κουρτίνες, ξεθωριασμένες απ τον ήλιο, που προσπαθούν να κρύψουν τα απεγνωσμένα βλέμματα των θαμώνων, από τα ειρωνικά σχόλια του περαστικού, που χύνει την περιέργειά του στα λερωμένα τζάμια.
σύντροφος στην ερημιά σου, η απαιτητική και επίμονη μύγα, που ακουμπάει με αναίδεια τα κεκτημένα της νεκρής σου διάθεσης.
ψιλόβροχο...υγρασία...φωτιά στα σωθικά...απειλητική ηρεμία...αηδία και απόγνωση...
συνθέτουν το σκηνικό που έφτιαξες για το μεσημέρι σου.
δεν αφήνεις το ποτήρι σου να αδειάσει, δεν είναι καρδιά  αυτό να μένει άδεια, και τα νεύματα στο γκαρσόνι είναι σήματα sos πριν χαθεί η ζάλη σου.
βαριά ατμόσφαιρα στο ουζερί,που συνηθίζεις σιγά σιγά...και ο Καζαντζίδης να δηλώνει παρουσία μέσα από το laptop!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Παρατηρώ την κίνηση του αίματος μέσα στις φλέβες σου...
τον ιδρώτα που κυλά στο μέτωπό σου.
ζητάς αφοσίωση και εγώ χτίζω μοναστήρι.
είμαι επιρρεπής στην καταστροφή, μα την κρατώ για μένα!

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Τσιγάρο

Στρίβεις το τσιγάρο άτσαλα και νευρικά,με χέρια τρεμάμενα...
στεγνό το στόμα και παλεύεις να δώσεις την ποσότητα υγρασίας που χρειάζεται για να κλείσει...
σαν πληγή ανοιχτή που περιμένει το ράμμα της λησμονιάς.
με φωτιά που τρεμοσβήνει, τελειωμένη από ευθύνες, το ανάβεις.
ρουφάς το καπνό του,αχόρταγα.
πνίγεις το μέσα σου, μα δεν λυτρώνεσαι.
τον φυσάς έξω με δύναμη,προσπαθώντας να εκπνεύσεις μαζί κι όλα τα λάθη που έχεις κάνει.
να εξανεμισθούν,να χαθεί το ίχνος τους...
ταράζεσαι στην σκέψη ότι φανερώνεις μυστικά...
τ' αφήνεις στο τασάκι της υποκρισίας να καίγεται...
θα τελειώσει ,δεν μπορεί...ένα κακοφτιαγμένο τσιγάρο είναι που δεν κατάφερε τίποτα ν' αλλάξει...

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Η αλήθεια σου, φθηνό οινόπνευμα, που με πότιζες συνέχεια.
Η ματιά σου,μια λεπίδα, που φύλαγε καρτέρι.
Η φωνή σου,φτεροκόπημα νυχτερίδας, που έφευγε.
Η καρδιά σου,καφενείο μνημοσύνων, με καφέδες παρηγοριάς.
Η αγάπη σου,νοθευμένη βενζίνη, για τελειωμένες μηχανές.

Διώξε με

Επείγει να με θυμηθείς!
τα πορσελάνινα χέρια μου έσπασαν, χτυπώντας την πόρτα σου.
ούτε που νοιάστηκες...ούτε που άνοιξες.
ήσουν εκεί, κολλημένος στην πόρτα, κρατώντας την ανάσα σου να μην σ' ακούσω...
σ' ένιωθα να σφίγγεις τα χείλη, να κλείνεις τα μάτια, ν΄ αγωνιάς.
βγες...
κάνε την υπέρβαση και βγές...
σε περιμένω...
διώξε με...
Στο μαυροπίνακα της καρδιάς σου, η κιμωλία μου δεν γράφει...
όση πίεση και αν βάλω τα γράμματα αχνοφαίνονται και εσύ δεν ήσουν ποτέ 
παρατηρητικός στις λεπτομέρειες.
στην προσπάθειά μου η κιμωλία μου σπάει στα δύο...
συνεχίζω,ξανασπάει, συνεχίζω, ξανασπάει,συνεχίζω, δεν υπάρχει τίποτα από αυτή...
γράφω με τα ασπρισμένα μου δάχτυλα, ακόμη ελπίζω, μια λέξη μόνο,
έστω μισή, ίσως καταλάβεις, ίσως...

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Με φυλάκισες.
έχτισες φράγμα στην επιθυμία για να εκμεταλλευτείς την ροή της.
ήθελες να ορίζεις τα πάντα εσύ!
σε προειδοποίησα ότι δεν θ' αντέξω...
η φυλακισμένη μου ενέργεια θα σε καταστρέψει κάποια στιγμή.
έβαλες στοίχημα πως ελέγχεις τα πάντα!
σήμερα το έχασες.
το φράγμα έσπασε...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Άραγε, αφουγκράζεσαι τους ψιθύρους μου?
φτάνουν σε σένα οι αναστεναγμοί μου?
κουρνιάζω κάθε βράδυ σε στοίβες τραγούδια και κοιμάμαι.
αυτά μου έμειναν...
σφιχτός κόμπος η υπομονή...
ζαλίζομαι στο κύμα της συμπόνιας.
οι ελπίδες μου χάρτινες βαρκούλες... που έχουν όλες τ όνομά σου...

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Κρύφτηκε η πίκρα σ ένα καπηλειό...
πέρασα απ έξω διψασμένη...
το θολωμένο βλέμμα μου στάθηκε στην γωνιά του...
μια καρέκλα αδειανή σαν την Ζωή μου,με κάλεσε.
δέχτηκα και κάθισα...
πάνω σε αποτσίγαρα,αποφάγια και λόγια μεθυσμένα...
κι  ήπια την πίκρα μονορούφι....
Δεν θέλω να απομακρύνεσαι.
μείνε κοντά  σε μένα,έτσι που η σκιά σου να μ' ακουμπάει.
εσύ δεν το μπορείς,δεν στο ζητάω,όχι ακόμα...
τουλάχιστον αυτό στο υπόσχομαι!
όχι μην δακρύζεις...
δεν τελείωσε το όνειρο,υπάρχει καιρός ακόμα,
θα τα καταφέρουμε θα το δεις.
κράτησε τις ανάσες μου,νιώθω πως λιγοστεύουν...
μην μ' αφήνεις!
πρόλαβα να σ' αγαπήσω,ξέρε το!
να σε ζήσω δεν πρόλαβα...

Θέλω να σου γράφω

Θέλω να σου γράφω...
κι ας ξέρω ότι εσύ δεν θα τα διαβάσεις ποτέ.
είναι αυτή η εσωτερική μου ανάγκη να επικοινωνώ μαζί σου,έστω και με αυτόν το τρόπο.
το χαρτί δεν μου φέρνει αντίρρηση.
δέχεται ότι θέλω,πάνω στο σώμα του, αδιαμαρτύρητα..
εσύ δεν γνωρίζω αν θα τα δεχόσουν...
ίσως λέγοντάς σου ότι τώρα σου κρύβω,να 'χανα το παιχνίδι.
τι κι αν δεν μου απαντούσες?
μου έφτανε να δω την έκφραση στο πρόσωπό σου για να πάρω το όποιο μήνυμα.
τώρα δεν διακινδυνεύω τίποτα!
γράφω χωρίς να το ξέρεις, ο παραλήπτης παραμένει άγνωστος
και οι όποιες αντιρρήσεις στα γραφόμενά μου δεν θα ειπωθούν ποτέ!

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Υπάρχω ακόμα!

Υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το στέκι του ηθοποιού,που δεν θυμόσουν τ όνομά του...
υπάρχω ακόμα,ανάμεσα σε δύο ελληνικούς καφέδες που τελείωσαν γρήγορα...
υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το δειλό άγγιγμα που γύρευε πολλά...
υπάρχω ακόμα,στην καρφωμένη σου ματιά που δεν ζητούσε απαντήσεις...
υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο τον αποχωρισμό δίχως φιλί, που λανθασμένα εκτίμησα...
υπάρχω ακόμα,σ' εκείνο το παγκάκι της επιθυμίας στην στάση του μετρό...
υπάρχω ακόμα...για σένα,χωρίς εσένα...
Απρόθυμα καρτερώ τον ερχομό σου.
ξέρω πως δεν θα γίνει εικόνα ονείρου...
έπαψα από καιρό να κατρακυλώ,
ουρλιάζοντας προς το γκρεμό,
πως μου λείπει αν σου πω, θα πεις "ψέμα"
διαμέλισα τις επιθυμίες μου...
πάρτες, στις χαρίζω!!!

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτή η εύγλωττη σιωπή με διαλύει...
η ματιά της ανίχνευσης πάνω στο δέρμα μου,
αναζητώντας ρυτίδες,
προσδιορισμός ηλικίας,
για ανόητους,
που δεν έχουν μάθει να ρωτούν.
δεν αποτελώ μέρος του ονείρου κανενός...
και η διαπίστωση πονάει...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Μου είναι αδύνατο να κοιτάξω πια πλάι μου.
και από τις δυο πλευρές είναι κενή η θέση.
πίσω μου πολύ αντάρα και πόνος.
μπροστά μου μόνο σκοτάδι και απελπισία.
το βλέμμα μου θα μείνει για πάντα καρφωμένο στο έδαφος...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Σε σένα

Εσύ,που κυριαρχείς παντού,σ'όλες τις ανθρώπινες καρδιές,
προβάλλεσαι,διώχνεις φίλους και εχθρούς με ζήλια,
κλέβεις αισθήματα χωρίς να ντρέπεσαι...εσύ,που βρίσκεσαι παντού νύχτα και μέρα,σε σένα απευθύνομαι,χωρίς να έχω κάτι σημαντικό να σου πω.
σε σένα που με πονάς και με γιατρεύεις μαζι,που μου τρυπάς τη λογική με το καρφί της παρανόησης,
που μου κλέβεις τη δύναμη απ' το κορμί μου,που με κάνεις και παραλύω.
σε σένα απευθύνομαι...σε σένα που σε θέλω και σε μισώ...
που με αναγκάζεις να σε δέχομαι στο πλάι μου χωρίς καν να μιλήσεις.
δεν έχω ακούσει τη φωνή σου,άλλωστε πως να την ακούσω, αφου δεν έχεις φωνή,
κι όμως μιλάω μαζί σου,κουβεντιάζω,παίρνω δύναμη τις ώρες που  είσαι μαζί  μου και κάνω μια καινούρια αρχή όταν φεύγεις απο δίπλα μου.
δεν σε θέλω,μα σ 'εχω ανάγκη,χωρίς να σε επιθυμω.
σε χρειάζομαι,μα φανερά σε πολεμάω και σε καταδικάζω.
σε σένα λοιπόν απευθύνομαι και σε ρωτάω..
ΜΟΝΑΞΙΑ,ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙΣ?

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Τέλος

Σήμερα θα χτενίσω τα μαλλιά μου.
έχουν γίνει κουβάρι όπως οι σκέψεις στο μυαλό μου.
καιρό τώρα τ' ανακάτευε ο αέρας,τα έβρεχε η βροχή,τα στέγνωνε το μαξιλάρι.
σήμερα είπα δεν πάει άλλο,θα τα χτενίσω!
θα μου πάρει ώρα αυτή η δουλειά,ίσως να αναθεματίσω τη στιγμή που το κάνω,σίγουρα θα κουραστεί το χέρι μου και ενδεχομένως να λυγίσει και η χτένα στην προσπάθεια.
όμως θα το κάνω!
οι μπερδεμένες καταστάσεις πρέπει να πάρουν ένα ΤΕΛΟΣ!!!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Μάδησε η καρδιά μου...
έπεσαν όλα τα φύλλα της μονομιάς,σαν τα άνθη της αμυγδαλιάς στο φύσημα ενός δυνατού αέρα.
γέμισε γύρω μου ο δρόμος πεσμένα, έρημα, πληγωμένα, φύλλα αγάπης.
τα κοίταξες και αμίλητος καθώς γύρισες να φύγεις,τους έκανες δώρο το αναμμένο σου τσιγάρο.
έπρεπε κάπου να το πετάξεις κι αυτό...
Επιτέλους έκανα κάτι για μένα.
απέκτησα ΤΑΦΟ!
για να στεγάσει,
τα όνειρα που δεν πραγματοποίησα,
τις επιθυμίες που δεν ξεστόμισα,
τις ηδονές που δεν γεύτηκα,
την ζωή που δεν έζησα...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Μου χάιδεψες τα μαλλιά...
μ' αγκάλιασες χαλαρά...
μου ζήτησες συγνώμη...
μα...δεν μου σκούπισες τα δάκρυα....
Ξύπνησα απένταρη.
με σώμα βαρύ,με πρόσωπο ωχρό,
σύρθηκα έξω απ' το καταφύγιο.
ο αέρας δεν μου έλεγε τίποτα παρόλο που πεισματικά έκανε σημαία τα μαλλιά μου.
οι δρόμοι ίδιοι,τα ίδια βήματα για την ίδια κόλαση και σήμερα.
τηλέφωνα βουβά,ούτε στέλνουν ελπίδα,ούτε λαβαίνουν.
άλλη μια μέρα που στο ξεκίνημά της, καθρεφτίζεται το τελείωμα της...
Σκόρπισαν τα κύτταρά μου...
χάθηκαν στην παγωμένη θάλασσα των αισθήσεων και των παραισθήσεων.
μίλα σε παρακαλώ,πες κάτι!
πες μου ότι τα έχεις μαζέψει όλα  ΕΣΥ!!!

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Ρετάλι

Ένα ρετάλι αφημένο, άτακτο, πάνω στο πάγκο,ανάμεσα στ' άλλα.
μισοδιπλωμένο,τσακισμένο,κρέμεται η μια του πλευρά,θαρρώ τόσο πολύ που φτάνει μέχρι τις άκρες των παπουτσιών σου.
ναι,τώρα ΄΄καταλάθος΄΄ με πάτησες κι όλας!
ένα ρετάλι με ξεθωριασμένα χρώματα που δεν έλκει πια κανένα αγοραστή...
ένα ρετάλι που απλά κατεβαίνει από το ράφι,μόνο από συνήθεια του ιδιοκτήτη να δείχνει όλο το εμπόρευμά του.
ένα ρετάλι δίχως λάμψη,φτωχό και ασήμαντο που η τιμή του είναι πια ενδεικτική,γιατί στην ουσία δίνεται σχεδόν τζάμπα...έτσι μήπως μπορέσει και το ξεφορτωθεί.
κάθε φορά η ίδια προσπάθεια...΄΄δείτε κι αυτό΄΄...καρφί που ανοίγει πληγές.
δεν με πονάει που με πουλάς...κάθε ώρα, κάθε στιγμή...
με πονάει που με κόβεις κάθε φορά με το μέτρο σε κομμάτια!!!

Δώσε μου

Δώσε μου λίγο από το χρόνο σου,να σου δώσω μια στάλα απ την ερημιά μου.
ένα παιχνίδι ανταλλαγής,καινούριο για σένα,γνώριμο για μένα,έτσι για ξεκάρφωμα.
δώσε μου λίγο από το γέλιο σου,να σου δώσω μια κούπα αχνιστό καφέ ματαιοδοξίας.
έτσι για αστείο να πιεις να νιώσεις την γεύση της.
δώσε μου λίγη απ την ελπίδα σου,να σου δώσω ένα αγκάθι απ τη καρδιά μου,σουβενίρ για τις τόσες επισκέψεις σου...
Στο αριστερό μέρος η πληγή...
στο δεξί μέρος η φωτιά....
πως γίνεται να μη με κάψει 
και παράλληλα να γιατρέψει και την πληγή?
Το πάτωμα αστράφτει!
καθαρό σαν το τίποτα...
κοίτα το όσο είναι καιρός.
σε λίγο,θα το λερώσω με το αίμα μου!

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Σούπερ σταρ
της ερημιάς
της μοναξιάς
της αφραγκίας
της λαχτάρας
του θυμού
της πίκρας
και της απέχθειας!
Που στο διάολο βρίσκεται η άκρη του κουβαριού της ασυνεννοησίας?
που είναι η έξοδος από το λαβύρινθο της εσχάτης προδοσίας?
Λερώθηκα στη χειραψία σου.
μια χειραψία ανάγκης η σκοπιμότητας...
φόρεσα στολή που δεν εκτιμούσα,μάσκα που δεν ήθελα και χαράμισα χρόνο.
πολύ χρόνο, που τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύτιμος ήταν και πόσο
εύκολα και φθηνά τον πούλησα!

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Απόπειρα επικοινωνίας

Βήμα πρώτο...        Υπάρχω!
Βήμα δεύτερο...     Αναζητώ!
Βήμα τρίτο...         Έχω ανάγκη!
Βήμα τέταρτο...    Θέλω να δώσω!
Βήμα πέμπτο...      Θέλω να ζήσω!
Βήμα έκτο...          Θέλω εσένα!
Βήμα έβδομο...      Σ αγαπάω!
Βήμα όγδοο...        Σε θέλω πλάι μου!    
Βήμα ένατο...        Βοήθησε με!
Βήμα δέκατο...      Γιατί φεύγεις?

                                                      
Αυτό τώρα καρδιά μου λέγεται τόλμη?
κι αν ναι,τότε γιατί γίνεται δειλία?
τολμάς να ανοιχτείς χωρίς να κάνεις βήμα μπροστά...
θέλεις να πάρεις ζωή και κλειδώνεις την ανάσα...
ζητάς,υπόσχεσαι,χτυπιέσαι,ζητιανεύεις,
διεκδικείς,υπομένεις,σκορπιέσαι,
διχάζεσαι,προδίνεσαι,πονάς,πεθαίνεις,                    ανασταίνεσαι,αγωνίζεσαι,προσφέρεις,κρύβεσαι,εμφανίζεσαι,πολεμάς...
κι όλα αυτά χωρίς να φεύγεις απ' το χάος,χωρίς ν' αγγίζεις,χωρίς να παίρνεις,χωρίς να ελπίζεις,χωρίς να μπορείς να κάνεις βήμα...
αυτό καρδιά μου λέγεται ΤΡΕΛΑ !

Έχω γεμίσει
ημερομηνίες
αινίγματα
υποχρεώσεις
πρέπει
ανασφάλειες
φοβίες
ανάγκες
άχρηστα λόγια!!!
Έτσι απόμακρος και φευγάτος,πως να μπορέσω να διεισδύσω μέσα σου?
στα οδοφράγματα ψυχής σταματάω.
ο δυναμίτης μου τελείωσε και δεν μπορώ να πολεμήσω με άλλο όπλο.
ίσως αν απομακρυνθώ, να πλησιάσω περισσότερο...ίσως...