Στην ευδαιμονία των ονείρων, κρύβεσαι,
στέρφα γυναίκα των λυγμών,
με περιδέραια στο λαιμό
τους ανδρικούς πόθους...
νυχτοξημερώνεσαι,
μετρώντας πτυχές σάρκας...
γελάς πάνω στη γη,
μα, πόσο μέσα είσαι...
Σκέψεις και μόνο σκέψεις...από το μέσα μου για το έξω του καθενός που ρίχνει την ματιά του εδώ...