Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Έτσι απλά...

Έτσι απλά τελειώνουμε,
όπως ονειρευόμαστε
σε σύννεφα από καπνούς
σε άδειους αναστεναγμούς
σε λερωμένα στρώματα
με κερωμένα σώματα...
έτσι απλά τελειώνουμε,
στ΄ αύριο αναπαυόμαστε
με τις λιγότερες ζημιές
με άλικες υπογραφές
σε λάθη που δεν γίνονται
σε πάθη που δεν σβήνουνε...
έτσι απλά τελειώνουμε,
τζάμι που το θαμπώνουμε
βρισιά στα χείλη η ευχή
κατάρα που ακολουθεί
δυο κούκλες πάντα αντικριστές
σε μια βιτρίνα μοναχές...
έτσι απλά τελειώνουμε,
λέξεις που μας στοιχειώνουνε
ειπώθηκαν σε χαραυγή
σημάδια μνήμης για χαρτί
σφραγίζεται η απελπισία
καλοκαιριού δοκιμασία...

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Χαμένη μούσα,
συντροφιά της μνήμης,
βαθιά ανάσα
ορμητικής ζωής,
που αλητεύεις...
και μου στερείς
την αίσθηση?

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ατέλειωτες οι ώρες,
θεριά που κατασπαράζουν...
νεκροί, στριμώχνονται στα όνειρα,
και υποφέρω.
αύριο, θα σπάσω το κρεββάτι
που έρωτα δεν σηκώνει!!!

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Άδειο καφενείο...

Στο άδειο καφενείο
καρέκλες μοναχές,
φοράς το προσωπείο
και κρύβεις ενοχές.
θολώνει η ανάσα
το τζάμι που ακουμπάς,
η ηχώ σου είναι μπάσα
δεν πρέπει να μιλάς.
επάνω στο τραπέζι
κρυώνει ο καφές,
το χέρι τρεμοπαίζει
με χάντρες διαλεχτές.
τσιγάρο στο τασάκι
που καίγεται αργά,
η σκέψη λιθαράκι
που φτιάχνει όμως βουνά.
του τοίχου το ρολόι
σταμάτησε κι αυτό,
γιατί, που όλο σε τρώει
το όλο σκηνικό.
δεν θέλεις να θυμάσαι
πως ήσουνα, στο χθες,
το αύριο να λυπάσαι
που θα ΄χει επιστροφές...

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Ένα αλλιώτικο γιόμα
σαν χάδι πάνω σε πληγή...
ονειρεύτηκες το φιλί που σου ζήτησα,
την ώρα της επιθυμίας,
την στιγμή της φευγαλέας γιορτής...
για να μου σφραγίσει την κραυγή
την απαγορευμένη...

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Δεν περπατήσαμε αυτούς τους δρόμους,
δεν πνίξαμε το πόνο μας σε αυτές τις πλατείες,
δεν νιώσαμε επιστροφές...
λιθοβολήσαμε ανάγκες
και θρυμματίσαμε σκέψεις,
παραδομένοι σε ένα άρρωστο πείσμα...

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Φοβάσαι για την απώλεια του φόβου σου...
μυρμήγκι, που μάζευες το σπόρο του κάθε καλοκαίρι,
κλείνοντας το σε συναισθηματικές παγιδεύσεις
και σε σωματικές εξοντώσεις.
τώρα τρέμεις στην εγκατάλειψη της φθοράς...
μη συνηθίζεις την αηδία,
να αηδιάζεις τη συνήθεια!!

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Πίστεψα...

Πίστεψα πως ήσουν εσύ...
δεν ήσουν όμως...
δεν ήσουν η βροχή που θα με μούσκευε,
το χώμα που θα με βούλιαζε,
το κρύο που θα μου έκαιγε τα κόκαλα,
ο αέρας που θα με ξεσήκωνε,
το ιδρωτάρι καλοκαιριού...
δεν ήσουν εσύ η ανατολή που θα μ΄ έλουζε,
 το ηλιοβασίλεμα που νοστάλγησα,
το γιόμα μου το γαλήνιο,
το απόγευμα το τρελαμένο,
το βράδυ μου το ανήσυχο...
δεν ήσουν εσύ η λαχτάρα μες τα στήθια μου,
η συνήθεια η γλυκιά μου,
 το νερό να με ξεδιψάσει,
το φαί να με χορτάσει...
ο καφές μου το απόγευμα,
το αλκοόλ μου τις βραδιές...
δεν ήσουν εσύ η μουσική στα στιχάκια μου,
τα λόγια που θα με χάιδευαν,
τα χέρια που θα μ΄ αγκάλιαζαν,
τα χείλη που θα με γλύκαναν με το φιλί,
ο πόθος που θα με έλιωνε...
δεν ήσουν εσύ ο χτύπος της καρδιάς,
η αγωνία της ματιάς,
ο πόνος της ψυχής...
πίστεψα πως ήσουν εσύ ο ΈΡΩΤΑΣ!!!
δεν ήσουν όμως...

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Στη χαμηλή κάμαρα,
αράχνη η αγάπη σου
που προσπαθεί ιστό να φτιάξει.
λερώνονται τα σεντόνια
που δεν αλλάζω, 
φυλακίζοντας χάδια και μυρωδιές.
φτάνει πια με τους καημούς
που μας κούρασαν τόσο!!!!!!!!