Μη με κοιτάς φθινόπωρο...
προσπαθώ με όση καρδιά μου απομένει
τη μνήμη να κρατήσω.
σπαθί το πάθος της Ζωής,
μα... σκουριασμένες οι αρθρώσεις, πως να το υψώσουν?
και είναι εκείνη η στιγμή που όλο φωνάζει...
και είναι εκείνη η φωνή που όλο ζητάει...
πνίγηκα στη συνοικία της απόρριψης,
λάθεψα στο καφενείο της συγνώμης.
μη με κοιτάς φθινόπωρο...
φύλλα κι εγώ σκορπάω...