Η αυλή μου γεμάτη όνειρα...
ένα τραπέζι καφενείου με δυο καρέκλες ψάθινες, 
που αντιστέκονται στο καιρό
και εκείνο το τραπεζομάντιλο
γεμάτο λόγια γραμμένα,
κάθε φορά, που ακουμπάς πάνω του τα δυο σου χέρια.
ασβεστωμένα σκαλοπάτια,
γεμάτα με ξεθωριασμένους τενεκέδες
που φιλοξενούν αιώνια
τα μελαγχολικά γεράνια μου.
κι η πόρτα του σπιτιού
πάντα ολάνοιχτη, στον ερχομό σου!