Δημιουργείς και αφήνομαι...

σπαράζω μυρωμένα,

δεν σ΄ αδικώ, μα κλείνομαι,

σε βράδια ξεχασμένα...

Λυτρωτική φωτιά μου,
μαγεύομαι απ΄ το τραγούδι σου.
σπάσε τη μονοτονία μου,
προκάλεσε με ανοιχτά...
ρύθμισα τις αισθήσεις μου,
 όλες υποταγμένες...

Τα δάκρυα μου στεγνά, δεν κυλάνε...
στο χωνευτήριο της λήθης,
κάθε μέρα ρίχνω τη πίκρα μου
και συνεχίζω...
για πόσο δεν ξέρω...
γιατί,δεν γνωρίζω...
το τέλος φοβάμαι...
το όποιο τέλος...

Κονταροχτυπιέται η υποψία.

τη μέρα τη σκοτώνω,

τη νύχτα μου θεριεύει.

ψυχορραγεί το όνειρο,

λαβώνετε το γέλιο.

πλήγωσες τη θυσία σου,

την έτριψες για σκόνη.

μου πότισες τα μάτια μου,

να μη κυλά το δάκρυ...

Σμίγει η αγάπη με την ελευθερία,

μα πονάει...

αδηφάγο εγώ μου, πως αντέχεις?

γκρεμίζεται το τείχος της θυσίας

με μια σου λέξη, τόσο απλή, τόσο απάνθρωπη.

στα έγκατα της απόγνωσης με στέλνεις

και δεν νοιάζεσαι...

αιμορραγώ, σέρνομαι στο θάνατό μου

κι εσύ κάνεις γενέθλια για την ανάσταση της ψυχής σου!

Έχω έτοιμο το παζλ,

με τα κομμάτια των ονείρων μου!!!

θα ΄ρθεις, να το συμπληρώσουμε μαζί?

Ενοχλητικά φωνήεντα,

μου τρυπάνε τη λογική.

πεσμένη η φύση σου

στο υγρό ξημέρωμα,

αναρωτιέσαι ΄΄παλι?΄΄

και κρύβεσαι από τον εαυτό σου.

μπερδεμένα σύμφωνα με τυλίγουν

και χάνομαι.

καλύτερα να σιωπήσω...

χάραξα το δρόμο σου χωρίς τραγούδι.

Δεν ακούω βήματα...

χάθηκε η ακοή μου η εσύ δεν έρχεσαι?

Το κοινό μου όνομα ψιθυρίζεται...

για πραγματικότητα,

 η μοναδικότητα της αγάπης μου.

σε χθόνιες μουσικές μη με κρύβεις...

Δεν υπήρξα ποτέ,
 πριν από το βλέμμα σου.
αυτό μου έδωσε υπόσταση!

Βλέπω στα μάτια σου,

την ανεξίτηλη μοίρα μου!

Θυμάμαι...

Θυμάμαι...
είχε ήλιο την μέρα που σε γνώρισα.
τώρα, συνέχεια βαραίνει συννεφιά.
θυμάμαι...
την επιθυμία στο βλέμμα σου τη μέρα που σ΄ αντάμωσα.
τώρα, γέμισε η αμφιβολία τη ματιά.
θυμάμαι...
έγειρες στην αγκαλιά μου σαν πουλάκι τη νύχτα που σμίξαμε.
τώρα,φεύγεις σαν κυνηγημένος αετός.
θυμάμαι...
έσταζαν μέλι τα λόγια που ψιθύριζες.
τώρα, τη πίκρα καταπίνω συνεχώς.
θυμάμαι...
τη λαχτάρα στη κάθε μας συνάντηση.
 τώρα, απλά μια φιλική συντροφιά.
θυμάμαι...
το πάθος στους όρκους που μου έδινες.
τώρα, μαζεύω από κάτω τα γυαλιά.
θυμάμαι...
την αγάπη σου που νίκησε το φόβο
τώρα, την ψάχνω σε δυο ποιήματα παλιά...

Υποσχέσεις...
χρώματα καλοκαιριού,
σε καμβά χειμώνα...
βυθίζεται και ορκίζεται η ψυχή μου,
σε λασπουριά βρόχινης αξιοπρέπειας!

Στον έρωτα χωρίς μέλλον, παραδίνομαι.
τις άνυδρες νύχτες, δεν αντέχω πια.
αποσύρω το νου μου από  το θαύμα,
αδειάζω το κεφάλι μου
και δεν αντιστέκομαι άλλο...
την προσωπογραφία του έρωτα,
θέλω να ζωγραφίσω!

Στου χειμώνα τη κραιπάλη θ' αφεθώ.

διψασμένο αγρίμι, για την αρχοντιά της ηδονής.

λαίμαργη δαγκωματιά... τι περιμένεις?

Ο λογισμός μια λαθεψιά

μια Κυριακής μεταλαβιά,

κάβος, που δεν θα λύσει...

λειψές οι ώρες της αυγής

και οι τόσες μέρες της σιωπής,

βήματα ηχούν, σαν θρήνοι...

σου κράτησα το δειλινό

σκέψη με δίχως το εγώ,

κομμάτιασα το πόνο.

φόβους πια πάψε να φυσάς

γυμνόκλαδο ο έρωτάς

στέκει, ξερό στο χρόνο!

Φτιαγμένος από μοναξιά,
μα οι επισκέψεις σου πληθαίνουν.
που ήσουν? σε ρωτώ και με κοιτάζεις.
τι θέλεις? σε ρωτώ και μ΄ αγκαλιάζεις.
δημόσιο ψυχιατρείο, ώρα τρεις.
πάλι μόνος σου μιλάς...
δεν φάνηκε κανείς!!!

Πιες βρόχινο νερό
και λούσε τα μαλλιά σου...
να έχεις απόθεμα μέσα σου,
όταν στεγνώσουν τα βήματά σου.
Σταμάτα να μουρμουρίζεις!!!
δεν τελειώνει η βροχή,
δεν τελειώνει η αγάπη...
μόνο διαλείμματα κάνει,
να πάρει δανεικές ανάσες...

Απόψε,

θα πολλαπλασιάσω τις στιγμές.

να μου μείνει,

το μοσχοβόλημα της πνοής σου!

Πνίγομαι στην ανάγκη μου...

σωσίβια μάτια, με τραβούν στη ξηρά.

στις σταθερές του κόσμου, η αγάπη σου!