Ραμμένη μελωδία στο φουστάνι μου.
καθισμένη σταυροπόδι, την ξηλώνω σιγά σιγά.
διακριτικά, ρίχνω αδιάκριτα βλέμματα στους περαστικούς.
μαζεύω εικόνες... να ξαπλώσω το βράδυ πάνω τους.
εσύ λείπεις και μου λείπεις...
τα κερωμένα τύμπανα σου, δεν πιάνουν τα αχ μου...
που σκορπίζονται στο τίποτα...