Χρόνια

Στην εξώπορτα ακουμπισμένη, μετράω ρόγες σταφυλιών.

μια,δυο,δέκα,είκοσι...

υγραίνεται η ματιά, στην ανάμνηση στιγμών

που δεν τόλμησαν να βγουν από τα στεγανά

της επιθυμίας.

η πραγματοποίηση φαντάζει ονειρική

και η πληγωμένη χειραψία τείχος δεν γκρεμίζει.

δεν έχω τίποτα δικό μου

και μοιράζω την αξιοπρέπεια σε δανεικές ελπίδες.

θλίψη για συντροφιά

και ρόγες σταφυλιών που ούτε αυτές αντέχουν

στην πίεση των δαχτύλων μου και υποχωρούν,

αφήνουν σάρκα στη παλάμη και χυμούς

στο χώμα...

σαν τα χρόνια μου κι αυτές...