Με ψήγματα καταστροφής απέκτησες αξία

το τίποτα στο μέσα σου αδιάφορα σφυρίζει

μα κείνο το κομμάτι σου που έμεινε κρυμμένο

θα σου θυμίζει πάντοτε πως ο τροχός γυρίζει!

 Οι πραγματικοί νεκροί μου δεν θα πεθάνουν ποτέ!

οι ζωντανοί-νεκροί όμως

 που περιμένουν Ανάσταση χωρίς να την αξίζουν,

έχουν ήδη κηδευτεί μέσα μου...

 Πνίγηκα μες τη σιωπή

νεκρή από χάδι και ματιά

 έσβησα το κερί της ελπίδας που άναψα για σένανε

δεν θέλεις να κατοικήσεις πια εντός μου...

 Στα ταραγμένα βράδια σου θυμήσου

επισκέπτης που δήλωσες ΄΄παρόν΄΄

στην ψηφοφορία αγάπης...

Στον μεσοπόλεμο της αγάπης

ξύνω δέρμα, μαλλί, νύχια και ζωή

και μπαίνω ξυπόλητη σ άγνωστο τάγμα...

 Σέρνεται πάνω στα έπιπλα και στους τοίχους η σιωπή

σκοτάδι η ζωή στο πριν και το τώρα

και ξαφνικά ανασηκώνεται η αγάπη

και ανάβει το φως!

Έπαψε πια και το τριζόνι,

μοιρασιά στη σιωπή...

 Λασπωμένος  δρόμος...

 και  το  μπουρίνι  στη  ψυχή , 

μαρτυρά,

ειωθότων  τέλος...

 Η Ζωή είναι ΛΙΓΗ...και ΛΗΓΕΙ...

 Θέλω να τρέξω με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο πάθος

 μα εσύ έχεις από χρόνια κολλημένο το πόδι στο φρένο...

 Που θα μπορέσουν να κρυφτούν

τόσες λέξεις και συναισθήματα

μακριά από τα χείλη μας...

Μέσα σε τυφλές εικόνες ψάχνω σκιές...

μέσα στις σκιές αναγνωρίζω εικόνες...

στην αναγνώριση αισθάνομαι συνήθεια...

στη συνήθεια μου νιώθω έρωτα...

στον έρωτα αντικρίζω ερείσματα...

στα ερείσματα βλέπω Φθινόπωρο...

 Τρεμόσβηνε σαν φλογίτσα αδύναμη η ηδονή μέσα μου...

Μέχρι που την έβαλες στο στόχαστρο!!!

Αλυσοδεμένο συμβόλαιο με υπογραφή

τη θλίψη στο βλέμμα ενός παιδιού...

 Ενδόμυχη παραίτηση από την ηδονική συναναστροφή.

κουρνιάζει μέσα μου το άλλοθι...

Τόσος κόπος για έναν θάνατο...

 Η μορφή διαπλάστηκε μέσα στη σύγχυση

και στις ακίδες των χρόνων που πια δεν μετριούνται...

δεν εξημερώνομαι πλέον...

 Σ  ένα  κήπο  ξεραμένο  περιμένω  να  ανθήσω

θυμάμαι  πως  ζητούσα  μια  αγκαλιά....

δεν  έδωσα  απάντηση  όμως  στο ΄΄Μ  αγαπάς?΄΄...

 Πόση ευτυχία κρύβεται μέσα σ ένα ψέμα!!!

 Παρατεταμένη διάθεση πένθους χωρίς νεκρό

θα σε συναντήσω αγκαλιάζοντας τον κορμό του λάθους μου

που ρίζωσε προς τα πάνω...

 Νεκροφόρα η μνήμη

 κουβαλά το κουφάρι του έρωτα

και δεν ησυχάζει...

 Ζευγαρώνουν και κρυφομιλούν τα ξόδια κάθε βράδυ

μα είναι αργά για να καλύψεις τη συνωμοσία...

 Κάποτε έγραφα ποιήματα για σένα...

Αν τα θυμάσαι, θα τα απαγγέλλεις στην γειτονιά των αγγέλων πια...

Καλό ταξίδι να έχεις αγάπη παλιά μου...

 Έπλαθες το πηλό σου αργά αργά

του έδινες σχήμα ακαταλαβίστικο

σε κάτι που θέλει ταχύτητα εσύ αργοπορούσες

έκανες τον πηλό ιστό , χτίζοντας σαν αράχνη και συνέχιζες

ύψωνες το ΄΄τίποτα΄΄ και χαμήλωνες το ΄΄πάντα΄΄

φανερώνοντας κάποια στιγμή την ασχήμια του...

Κάθε πρωί ανοίγω τα παράθυρα,

αερίζω το σπίτι,

αλλά η θλίψη δεν φεύγει...

Όταν οι άνθρωποι δειλιάζουν...

αναλαμβάνει η μοίρα!

Γκαστρώθηκαν οι ώρες μου

και τώρα πως φοβάμαι

πως θα γεννήσουν πεθυμιές

που θα χω να λυπάμαι...

 Σε είχα πάντα μ ένα θαυμαστικό στην καρδιά μου

σε κλείδωνα μέσα στα εισαγωγικά της λατρείας

σε φρόντιζα με τα αποσιωπητικά της ψυχής

 σ αγαπούσα δίχως κόμμα, παύλες, αγκύλες και παρενθέσεις

και εσύ φρόντισες να μου μάθεις την τελεία!!!

 Μέσα στο μαίανδρο ονείρου τύλιξα το παραμύθι σου

και το άφησα στον αδηφάγο Μινώταυρο της λήθης...

 Κάθισε η σκόνη του χρόνου πάνω στα συναισθήματα

και όταν έκανε να σηκωθεί άφησε πίσω βαθιές ρωγμές...

 Μου προσφέρεις απλόχερα

έναν έρωτα παραθεριστή

για ιαματικά λουτρά αποποίησης ευθυνών...

 Βάφτισες την αγάπη ΄΄εναλλακτική΄΄

κρύβοντας μέσα εκεί τις ενοχές σου

και κοιμάσαι ήσυχος πια τα βράδια...

 Σφαλίζω τη καρδιά και κρατώ μόνο τα μάτια δέησης...

αυτά, που θα υψωθούν σε σένα,

 σ ένα απόδειπνο που θα νιώθω έτοιμη

να χαμηλώσω την προσδοκία, ότι όλα θ αλλάξουν...

 Σε βλέπω...

μ αυτή την ατέλειωτη ερωτική αγωνία στο πρόσωπό σου

να καρτερείς κοιτάζοντας σε λάθος δρόμο...

 Γέμισε ρωγμές η ελπίδα μου...

χάρισες το τίποτα σ ένα χαμομήλι που περίμενε τον ήλιο

κι ύστερα κρύφτηκες πίσω από φουστάνια και ηδονές.

κάποια μέρα, θα ξυπνήσεις τόσο γυμνός και απελπισμένος,

που ούτε το ύφασμα όλης της γης,

 δεν θα καλύψει τη γύμνια της ψυχής σου...

 Θα εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια κάθε προσδοκία

και διάφανη θα διασχίσω του εγωισμού το πέρασμα...

 Ήρθες...όπως έρχεται ένας ωραίος θάνατος...

μόνο που εσύ, μου γέννησες καταστροφές...

 Φλεγόμενη γλώσσα που δεν φυλακίζει τη δύναμή της

θέλει να μιλήσει να ξεσπάσει, να βρίσει 

και να κάψει μια υπεροπτική συνείδηση

 που αντιμάχεται την αγάπη προσβάλλοντας την...

όμως σήμερα, μέρα γενναιοδωρίας του σύμπαντος για μένα,

 θα σωπάσω και με ευλάβεια θα συγχωρήσω τη σκέψη 

και θα τραβήξω διαγραφή σ ότι ονειρεύτηκα...

αύριο δεν θα υπάρχεις...

 Στο μέτρο των στίχων κρύβω την αδημονία μου...

έχω σφαλίσει την πόρτα της καρδιάς

και πορεύομαι με τη κρίση του ταραγμένου νου...

αφού δεν τολμάς να ζήσεις το όνειρο, τόλμα να πεθάνεις!

 Μπλέχτηκε πάλι η σκέψη σου

στου φεγγαριού το πυροφάνι

χωρίς σπορά, χωρίς ζωή,

 με ραγδαία επιδείνωση στο τίποτα...

Στα χειροποίητα ψέμματα σου

κυοφορώ το αύριο της σχέσης μας 

τρέφοντας έναν έρωτα απουσιολόγο!

 Στο αρχικό σου ερέθισμα,

σταλάζω την υπομονή μου,

σαν τον ίδρωτα μετά από ερωτική εξάντληση!

 Σου αφαίρεσα το χρώμα, τον ήχο, τα χέρια και τα πόδια...

Άφησα μόνο τη σκέψη να παιδεύεσαι...

 Στις διαδρομές του επικινδύνου μυαλού σου 

χαράσσω χάρτες συγχώρεσης και επιθυμίας...

Οξειδωμένη συνήθεια, απαραίτητη ανάσα, για τη συνέχιση του ονείρου...

κι αν δεν θέλεις, εγώ κρατώ τις στιγμές,

τα σύμφωνα της αγάπης και τα φωνήεντα του έρωτα

 και συνεχίζω...

 

 

 Το αρνητικό με τη σιωπή σου,

είναι ότι εγώ πρέπει να την εξαγοράσω...

 Αργυρώνητη αγάπη που δεν ξοδεύεται...

την αποθηκεύεις στα υπόγεια σου,

 τρόπαιο στις δειλές πράξεις σου...

ξημεροβραδιάζεις πλάι σ ένα φόβο για τα κεκτημένα σου

και τα όνειρα σου στοιβάζεις σε ράφια σκεβρωμένα από υγρασία και ανάγκη

ζωή εν κρυπτώ...

και μια σκιά που θες δεν θες σε κομματιάζει.

 Αναβάλεις και πάλι την αγάπη...

χάνεσαι σε δαιδαλώδεις αντιφάσεις που γεννάς

 μόνο και μόνο για το παιχνίδι σου.

ξερότοπος  η ψυχή σου, δεν βλασταίνει κύτταρο...

μείνε μόνος...ακόμη και  ο εγωισμός σου σ εγκατέλειψε!

 Γυρίζω πάλι πίσω στο λεκανοπέδιο της ανάγκης σου.

πυκνή ομίχλη σκεπάζει τον αναπάντεχο ερωτά σου

και φορά χειροπέδες στη θέληση της απόδρασης.

μένω εδώ και αφουγκράζομαι τη σιωπή σου...

νομίζεις ότι κρύβεσαι καλά όμως σε βλέπω...

παζαρεύεις την καταστροφή σου μ έναν ανίκητο εγωισμό που σε εξουθενώνει.

σέρνεται η ψυχή σου, σόλα στην άσφαλτο της αμφιβολίας

και βυθίζεσαι σε σκοτάδι από σκουριά....

θα σε συναντήσω ξανά, στη γνώριμη γωνιά των στίχων, πριν την συντριβή σου...

Τρελαμένη τριγυρνώ μυρίζοντας την αποσύνθεση...

Έγινε το τίποτα μου επιθυμία?

Ή μήπως η επιθυμία μου τίποτα?

 Αγάπη αιφνίδια πλανημένη σε αιώνα σιωπής...