Αφήνομαι καθημερινά μέσα σ ένα πρακτορείο, που μόνο νοερά ταξιδεύουν οι ψυχές...

σκυμμένοι πάνω σε τραπέζια ευθύνης, σαν σε σχολειό που γράφουν διαγωνίσματα οι μαθητές και κρύβουν τα γραπτά τους επιμελώς...

χαρτάκια ελπίδας πηγαινοέρχονται, και η αγωνία βαμμένη στα χρώματα του πολέμου...

λεπτά, στιγμές, ώρες, χωρίς ρολόγια στους τοίχους και αγίους κρεμασμένους,

 δικαστήριο παράνομο...

κι εγώ, θολή σκιά, κρυφά φανερώνομαι και σταυρώνω τη μοίρα με το Χ του δικού μου ονείρου....