Ξεσπιτωμένη αγκαλιά
κι ο χρόνος μια λεπίδα
χειροκροτεί η ομορφιά
σε δρόμο που δεν πήρα
ο δισταγμός σου μια σιωπή
με δόντια χαλασμένα
και η αγάπη μια κραυγή
ξεφεύγει από μένα
στων τραγουδιών σου τις στροφές
λικνίζω τη χαρά μου
φέρνει ο βοριάς καταστροφές
ριζώνονται βαθιά μου
πόρτες κλειστές μνήμες κενές
βροχή γεμάτη λάσπη
σφραγίζονται οι προσευχές
Θεός πια δεν υπάρχει
κωπηλατώ δίχως κουπιά
με χέρια πονεμένα
γραμμα που δεν θα λάβεις πια
θα σου μιλά για μένα
τέσσερις τοίχοι στη σειρά
μα ούτε που σε νοιάζει
η τρέλα έγινε θηλιά
παίρνει και σκοτεινιάζει....