Με τρομάζει η ήρεμη σιωπή...

αυτή που απάντηση δεν μου δίνει

κι όλο με κλείνει, χωρίς νου, χωρίς επιστροφή,

δημιουργώντας καταστροφές.

αναντίρρητα σκύβω το κεφάλι,

όχι σαν ένδειξη υποταγής...

(άλλωστε δεν υπάρχει υποταγή χωρίς παιχνίδι)

αλλά σαν θέληση ερωτευμένη.

μόνο τις νύχτες που τολμώ να ονειρεύομαι

νιώθω να σου φωνάζω...

που είναι η Κυριακή μου?

γιατί μου την σκότωσες?