Στην ταπεινότερη καθημερινή μου ανάγκη,σ΄ αντικρίζω.
ντύνεις τις λύπες μου με μετάξια, κάθε στιγμή.
στολίζεις το φράχτη της καρδιάς μου με αγιόκλημα.
κάνεις κρεβάτι σου τις ράγες σιδηροδρομικού σταθμού,
που η εγκατάλειψη το ΄χει ριζώσει...
και περιμένεις υπομένοντας....
στο τραίνο της αγάπης μου,
το σφύριγμα να ακούσεις...