Βγαίνω πάλι στης νύχτας την αστροφεγγιά να τραγουδήσω.

φάλτσα φωνή, που ξορκίζει το κακό.

πονάω ν΄ ακούω τ΄ αβάσταχτα τραγούδια των αηδονιών.

στάζουν μέσα μου, μαρτύρια.

βαθαίνει η χαρακιά στην πλάτη μου.

κρίμα που δεν την βλέπεις...

στέκεσαι αδύναμος,

κρυμμένος μέσα σε φυλλωσιές

και μετράς μέρες σαν φαντάρος.

γυμνώνουν οι σκιές το όνειρο

και το στέρνο σου γέμισε χιόνι...

τίναξε απ΄τους ώμους σου, την αμφιβολία.

έλα, να πεθάνουμε μαζί!