Ανάγκη

Απόγευμα Κυριακής και ετοιμάζομαι.

ντύνομαι, στολίζομαι ,φορώ το καλό φουστάνι...

φτιάχνω τα μαλλιά μου και βάφω χείλη μάγουλα και τσίνορα.

νιώθω όμορφη, είμαι όμορφη!

περνάω στα χέρια, στο λαιμό και στα δαχτυλά μου,

τα στολίδια της νιότης μου και παίρνω το δρόμο.

η ζωή κουράστηκε να σέρνεται πάνω μου,

εγώ όμως όχι!

να ΄μαι εκεί, που χτυπάει αλλιώτικα η ψυχή...

η καρδιά μετά απο τις τόσες προδοσίες

έχει δηλώσει παραίτηση και κουμάντο τώρα κάνει μόνο η ψυχή...

κάθομαι στη πλατεία και παραγγέλνω στο χλωμό αγόρι,

ένα καφέ ελληνικό,στη χόβολη παρακαλώ,δίχως ζάχαρη..

έχει τόση το αίμα μου που δεν χρειάζομαι περισσότερη.

σιγοπίνω το καφέ και ονειρεύομαι στην κάθε του κίνηση...

μου αρέσει αυτό το αγόρι...

έχει θλιμένη ματιά και διστακτικό χαμόγελο.

είναι όμως ευγενικό και με φίνους τρόπους.

και τα μάτια του, κάστανο γλυκό κουταλιού,

που στάζει το σιρόπι και κρύβει τις ρυτίδες μου...

ο ήλιος χαμηλώνει και ετοιμάζομαι να φύγω...

δίπλα στο γενναίο φιλοδώρημα ¨ξεχνάω¨ επίτηδες

και κάτι δικό μου...ενα βραχιόλι ,ένα δαχτυλίδι...

ξέρω πως οταν τα βρίσκει, τα φυλάει...

και όταν μαζευτούν πολλά,στα τόσα κυριακάτικα

απογεύματα που οι επισκέψεις μου θα πυκνώνουν

σαν το χνούδι πάνω απο τα χείλη του...

ε ,δεν μπορεί, θα έρθει να μου χτυπήσει τη πόρτα....