Μελετώ την σκιά σου στο δρόμο μου.
μεθυστικιά η μορφή της,
ζεστό ψωμί σε κυριακάτικο τραπέζι.
μ΄ ακολουθεί σαν αμάρτημα.
κι εγώ αρρωσταίνω αν δεν γυρίσω το κεφάλι μου να την δω.
συνένοχη στο έγκλημά μου,
σε κοιμίζει να μ΄ ανέχεσαι.
και εσύ, πιστεύοντας στον αόρατο δεσμώτη,
ξαπλώνεις αμέριμνος τις νύχτες,
σε σεντόνια που πάντα θα είναι τσαλακωμένα
απ΄ τους καημούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου