Ξέρω

Σεργιανώ τα μάτια μου σε κατάφωτα σοκάκια, νύχτες χωρίς φεγγάρι.

χειμώνας παντού.

κλέβω εικόνες και τις κρύβω στο καπέλο ταχυδακτυλουργού
που μου χάρισες,

σ' ένα παζάρι, για να μπορώ να βγάζω από εκεί μέσα,

τις στιγμές ευτυχίας, που δεν μπορείς να μου προσφέρεις.

χρώματα πνιγμένα στο μωβ του θανάτου και στο λευκό της ζωής.

βάφτισα την μοναξιά με τ' όνομά σου..

έτσι, όταν σε φωνάζω, να 'χω κάποιον να μ' αποκρίνεται.

ξέρω γιατί ζω.

για να εκδικούμαι την Ζωή!