Μου είπανε να ουρλιάξω για να σπάσω τη σιωπή...

όμως ξέχασα πως μπορώ να το κάνω!

Με ξάφνιασες στη σκοπιά μου...

και όχι ότι ήμουν αλλού, 

εκεί κάθε βράδυ καιροφυλαχτούσα

στιγμές,αγωνίες ,ανάσες,ελπίδες...

κι όμως με ξάφνιασες που ήρθες...

όχι ότι έπαψα να σε περιμένω,

όχι ότι σε φοβήθηκα,

όχι ότι άργησες πολύ...

απλά πως να σου το πω...με ξάφνιασες

και με μπέρδεψες... 

και τώρα τους στεναγμούς αγγέλων

ικετεύω... να σε ξαναφέρουν πάλι...

Αγκάθια παρήγορης μέρας ξεφυτρώνουν παντού.

ακόμη και η παρηγοριά δεν αγγίζετε!!!

Διεστραμμένο χαμόγελο, για προδοσία ετοιμασμένο...

αφιλόξενη και ξένη ψυχή μ εγκατέλειψες...

τον άνεμο αγάπησα, που με βια με ξεσήκωσε

και βιαστικά πέρασε...

φως, μήτρα, σάρκα μου,

κράτησε λίγο ακόμα...

Θέλεις να υπάρχεις, να ζήσεις το όνειρο...

ικετεύεις βουβά την ψυχή μου να σε αντέξει...

κι εγώ, που κάποτε έζησα, κάποτε γεύτηκα, κάποτε γέλασα,

τι να σου απαντήσω?

Πληγωμένη κι αυτή η άνοιξη τι να προσφέρει?

μια λέξη το βράδυ τρυφερή,

εξόριστη στο φως της μέρας.

χώμα στις γλάστρες δίχως ζωή...

ήλιος που επιμένει να παίζει το κρυφτό του...

χρώμα γκρίζο, μαύρο, γκρίζο, μαύρο...

παιχνίδι εξουσίας πάνω σε έρημη ψυχή.

ξαναγίνομαι ένα μηδέν, πριν σκεφτώ οτιδήποτε...

Ανεμίζω τη θλίψη της καρδιάς και σωπαίνω...

ανέφικτο το αύριο τι να γεννήσει?

πεθύμησα να σε πονέσω πάλι...

ασύνορη αγάπη, που θα με φτάσεις?

Χάρτινος φόβος κι εσύ τρωκτικό που επιτίθεται...

οι λύσεις όλες στην ουτοπία.

σπαταλιέμαι στην άρνηση να σε ζήσω.

υπάρχεις, σκοτώνεις το χρόνο μου,

προλαβαίνω να σ αγγίξω...σε χρειάζομαι, μείνε...

Πίσω από την κερκόπορτα είμαι πάλι.

ημερομηνίες, αριθμοί του χθες,

φαντάσματα του σήμερα...

απόμακροι ήχοι, σε μια κυκλωτική κίνηση ενός ονείρου,

που χάνεται όπως ήρθε...

ερωτικός δαίμων η μνήμη, μαστιγώνει ανελέητα...

Βλάστησε ο πόθος στον απόκρημνο βράχο...

μες την καθημερινή σου άρνηση, δεν τον βλέπεις.

όλη αυτή η καρτερία μου, σκορπίζεται

στον σημερινό βοριά...

Σου χάρισα το γέλιο της καρδιάς

μου χάρισες την απουσία της αγάπης!

Στους περιπάτους  της καρδιάς, σε ψάχνω
δίπλα σε χόρτα ξεδιάντροπα,
σε λουλούδια διψασμένα,
 σε σάλτσινα της απελπισίας,
σε αφηνιασμένους αέρηδες,
σε απροσδόκητους συντρόφους,
σε νεκρές πολιτείες,
σε άγραφα ποιήματα,
και σε αψιθύριστα λόγια.
αρνιέται η σκέψη να σε εξορίσει...

Στο βιαστικό χάραμα σκορπίζομαι...

αυτόχθονος ερημίτης, στην αγκαλιά της λιμνοθάλασσας θα γείρω πάλι

μαθητευόμενος μάγος, προσπαθώντας να την εντυπωσιάσω,

πετώ τα σεμνότυφα ρούχα και χάνομαι μέσα της.

αύριο στο καφενείο της ερημιάς, θα έχω ακόμη μια στιγμή της

να σου εξιστορήσω...

Η επιλογή μου και πάλι, ανάμεσα στο τίποτε και στο μηδέν...

πως να διαπραγματευτώ τον έρωτα,

 όταν ξέρω ότι και πάλι θα ρημάξω την επιθυμία μου,

θα ασελγήσω στη λαχτάρα μου,

 θα προδώσω την θέληση...

ρουφώ και ξαναρουφώ τα νοήματα πίσω από τις λέξεις

και έπειτα σκύβω και τα φτύνω στη γωνία...

φθείρεται το εγώ μου, στην επανάληψη της απώλειας...

Έρπω δίπλα σου, καταγράφοντας τις στιγμές που περνάνε

δίπλα στη προβλήτα, μέσα στον άνεμο,

κοντά στα χαλάσματα, μέσα στο χάος

σκορπώ τα δώρα που μου χάρισες

τα νεύματα, τα χάδια, τα λόγια, τα φιλιά...

κάθομαι σε μια γωνιά και περιμένω 

τη σκόνη της αμφιβολίας, να τα παρασύρει όλα...

Δεν θα μπορέσω να σε ακολουθήσω

στο ταξίδι της ανυπαρξίας,

κι ας έζησα την πρώτη νύχτα,

κι ας φώλιασα στο μυστικό σου μαξιλάρι,

εκείνο που γέμισες νεκρολούλουδα.

στη κατοικία της μοναξιάς σου πάτησα

και έντυσα το όνειρο με ντροπή.

τώρα βάζω κάτω απ τη μασχάλη μου το ''ποτέ''

και συνεχίζω...

Σε ξεχωρίζω μόνο με τη φαντασία

που δουλεύει διπλοβάρδια, για να μπορείς 

να έρχεσαι...

Ταξιδεύω μέσα από την άρνηση

και όλο σε πλησιάζω και όλο σε φτάνω...

βουβάθηκε ο πλανήτης,

για να ακούω μόνο το κάλεσμα σου...

Θα φτιάξω ένα ψαλμό για σένα,

γεμάτο ευχαριστίες για όσα δεν μου έδωσες,

αυτά που θέλησα να μου προσφέρεις,

και δεν το έκανες...

ένα ψαλμό που θα τον λέω κάθε φορά,

που η σκέψη θα γλιστράει στο δικό σου μονοπάτι,

και θα τον ονομάσω,

ο ψαλμός του τίποτα!

Η αρσενική σου φύση εισχωρείται παντού...

κι εγώ ανήμπορη να σε κατακτήσω από τα μέσα,

δέχομαι με ασέβεια τον ερχομό σου

και ελπίζω σε ένα ξέσπασμά ονειρικό και αναπάντεχο!