Την ώρα της παράκλησης,

το παιδικό χεράκι, έψαξε το δικό μου

κι ήταν σαν να μου απαντούσε η Παναγιά.... 

 Σαν πόρνη στέκομαι στη γωνιά μου

 περιμένοντας να τη διαλέξει το βλέμμα σου

τέφρας σωροί γύρω μου

κι η μηχανή σου μαρσάρει αγριεμένα...

Γλιστρούν τα δάχτυλα στους άδειους κροτάφους που από νωρίς γυμνωθήκαν αποκτώντας μεγαλείο...

 έπειτα, χαϊδεύουν αυτή τη βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο, ανάμνηση για τα όχι που είπες...

και ακουμπούν τις συνεχόμενες πλάι στα χείλη, σημάδι ότι κάποτε γελούσες πολύ...

κατηφορίζουν στο πηγούνι, που σκλήρυνε από την ένταση του χεριού σου, κάθε φορά που το ακουμπούσες σαν φάρο για να σκεφτείς και να αποφασίσεις 

αγγίζουν απαλά στο στήθος το χαλαρωμένο δέρμα, που πια στην πίεση δεν επανέρχεται και όμως αναριγά ακόμα στο χάδι

τι ψάχνεις? με ρωτάς

τίποτα, σου απαντώ...απλά ιχνηλατώ τη ζωή σου! 

 Δεν ράγισε κανένας καθρέφτης απέναντι στο είδωλο...

 Η αξίωση της αγάπης πόσο φθήνυνε...

 Αποτυχημένη διαίρεση ανάμεσα σε αυτό που θυμάμαι και αυτό που ξέχασα...

Υπό κατοχή ενέργειας βρίσκεσαι απλά στα θαμμένα...

δεν το καταλαβαίνεις και ξεγελάς το είναι σου διασκεδάζοντας ανούσια...

κι όμως...η οσμή της σήψης σου φτάνει πολύ μακρυά...

στωικά περιμένεις να σου τοποθετήσουν το μάρμαρο με το σταυρό...

Ανεξέλεγκτα, άβουλα, ασυνείδητα, ένα μίζερο ανθρωπάκι εκτίθεται στη ζωή καθημερινώς...

μια μικρή έχιδνα που ενώ βάσταζε στο στόμα τον ουράνιο άρτο

κίνησε τη διαδικασία της προδοσίας.

Την αχαριστία, ακολουθεί η ξεδιαντροπιά  είπε κάποτε ο Ξενοφώντας!

 Έμεινες στο ΄΄ΕΓΩ΄΄

και δεν με συνάντησες στο ΄΄ΕΜΕΙΣ΄΄

 Αυτοσχέδια έκρηξη στο λιόγερμα αυτό το άχ σου!

 

Φάε από παντού

ξέσχισε σάρκες

τάισε το ΕΓΩ σου! 

Μα το βογκητό μέσα σου

θα ρθει μέρα που σαν βρόγχος θα σε πνίξει...

Το μεθυσμένο τρεχαντήρι μου,

άραξε στο γνώριμο λιμάνι

φορτωμένο 

με όσα δεν κράτησα και όσα δεν πήρες...

 

 Μολύνθηκαν τα περιστέρια εγκατάλειψη

 και νωθρά δεν πετάνε πια...

 Εγώ δεν είχα να προσφέρω τίποτα σημαντικό...

κάτι ρημαγμένα ποιήματα τα βράδια

και λίγα ευφάνταστα παραμύθια τα μεσημέρια

ατέλειωτη καρτερικότητα για τα καλοκαίρια που σμίγαμε

και αγόγγυστη αγάπη στους δύσκολους χειμώνες της ερημιάς

ντύνοντας  με τραγούδια τις μέρες, τους μήνες, και τα χρόνια ,που περίμενα...

τίποτα δεν σου ήταν αρκετό...

κι έτσι τα πρεσβυωπικά σου αισθήματα πουλήθηκαν στο χρήμα!

 Κράτησα  τη  πίστη  σαν  τριαντάφυλλο  που  αγάπη  γύρευε  μόνο  να  ανθίσει

είμαι  γυμνή  απέναντι  στο  συναίσθημα,  ακούω  βήματα,  μυρίζω  ανάσα

δεν  γύρεψα  ανταμοιβή,  μόνο  ένα  χάδι  όταν  πέφτει  η  συννεφιά

δεν  έχω  μάθει  να  πουλάω,  δεν  θα  το  κάνω!

θα  συνεχίσω  να  ζω,  έστω  και μόνη  μου  αυτή  τη  σχέση,

 αλυσοδέσμια  κι  ας  με  πονά

δεν  θα  γραφτεί  στο  παρελθόν,  όχι  αυτή...

θα  προσμένω  ως  την  ύστατη  ώρα...

 Γυρολόγος  μουσικός  η  ΄΄τάχα΄΄ αγάπη  σου  για  μένα

σκορπίζεται  σε  καφενεία  και  ταβέρνες  μεσημέρια  και  βράδια

διασκεδάζοντας  κολασμένες  ψυχές...

και  εσύ,  περήφανος  για  το  κατάντημα  σου,

παίζεις,  τραγουδάς  και  γελάς

σαν  παλιάτσος  της  ζωής...

Εσύ  που  πέθαινες  και  έλεγες  δεν  έχεις  ζωή

και  όλα  γύρω  σου  ανούσια  και  ρημάδια

αντί  να  κρύψεις  τη  γύμνια  της  ψυχής  σου

να  δείξεις  μεταμέλεια  στο  πόνο  που  προκάλεσες

συνεχίζεις  σε  άλλους  ατραπούς  ανωριμότητας

χωρίς  ντροπή  το  παιχνίδι  σου....

Που  είναι  η  αγάπη  σου  μωρέ?