Έπλαθες το πηλό σου αργά αργά

του έδινες σχήμα ακαταλαβίστικο

σε κάτι που θέλει ταχύτητα εσύ αργοπορούσες

έκανες τον πηλό ιστό , χτίζοντας σαν αράχνη και συνέχιζες

ύψωνες το ΄΄τίποτα΄΄ και χαμήλωνες το ΄΄πάντα΄΄

φανερώνοντας κάποια στιγμή την ασχήμια του...

Κάθε πρωί ανοίγω τα παράθυρα,

αερίζω το σπίτι,

αλλά η θλίψη δεν φεύγει...

Όταν οι άνθρωποι δειλιάζουν...

αναλαμβάνει η μοίρα!

Γκαστρώθηκαν οι ώρες μου

και τώρα πως φοβάμαι

πως θα γεννήσουν πεθυμιές

που θα χω να λυπάμαι...

 Σε είχα πάντα μ ένα θαυμαστικό στην καρδιά μου

σε κλείδωνα μέσα στα εισαγωγικά της λατρείας

σε φρόντιζα με τα αποσιωπητικά της ψυχής

 σ αγαπούσα δίχως κόμμα, παύλες, αγκύλες και παρενθέσεις

και εσύ φρόντισες να μου μάθεις την τελεία!!!

 Μέσα στο μαίανδρο ονείρου τύλιξα το παραμύθι σου

και το άφησα στον αδηφάγο Μινώταυρο της λήθης...

 Κάθισε η σκόνη του χρόνου πάνω στα συναισθήματα

και όταν έκανε να σηκωθεί άφησε πίσω βαθιές ρωγμές...