Φιλοξενώ Θεούς μέσα μου

και υποφέρω...

τρώνε τη σάρκα,πίνουν το αίμα μου,

στραγγίζουν και ξεραίνουν τα σωθικά μου.

δεν με νιώθουν, δεν με λυπούνται...

σβήνουν τα μάτια μου χαμηλωμένα,

σφραγίζουν τ αυτιά μου στην ικεσία,

γυρνάει η γλώσσα μες τη σιωπή,

και σκουριάζουν τα δάχτυλα στην απραξία.

και ένα άγιο πνεύμα, διαρκώς σε ενέργεια,

με εξουθενώνει...

Με το κουταλάκι της υπομονής,
συνεχίζω να σκάβω μόνη, το τούνελ
της απελευθέρωσης...

Τα νιάτα που χάνονται,

τάφοι ανοιχτοί για τη ψυχή σου...

Τι μου μιλάς για καλημέρα

σκουντουφλά στο κατώφλι μου

η Μοίρα και η Ζωή,

κάθε μέρα...

Στο στόμα ενός νεκροταφείου

ποτίζω τη γη να να ανθήσει Ζωή...