Χωρίς κεφάλια τα καρφιά

μόνο βαθιά θα μπούνε...

Ανύποπτες διακυμάνσεις,

φυγαδεύουν συναισθήματα.

επιθετικά όλα γύρω μου

και οι προθεσμίες...προθεσμίες.

Καθάριος ρακοσυλλέκτης,
γελάς απόψε, που λιγοστεύει η ψυχή.
στο άβατο της συνείδησης κρύβεσαι
κι εγώ, στη περιπέτεια της αυτογνωσίας,
βαδίζω μόνη...

Παλλόμενη
Έγνοια
Νοσηρής
Θανατικής
Ορθάνοιχτης
Σαρκοφάγου

Απόσταγμα σιωπής...
χτυπούν καμπάνες των παθών,
σπαρακτική ευγένεια
πίσω απ' το κάθε σύνορο,
η ψυχή...

Αφανίστηκε η Ελπίδα

πυρπολήθηκε από το λάθος!

Είπα να στεγνώσω το λαιμό,
να στερέψω τη φαιά,
να λαθέψω τη μνήμη,
και να πνίξω την ίριδα.
μα τι να κάνω με την άνοιξη που βροντοφωνάζει?
ησυχία δεν βρίσκω...