Δεν ράγισε κανένας καθρέφτης απέναντι στο είδωλο...

 Η αξίωση της αγάπης πόσο φθήνυνε...

 Αποτυχημένη διαίρεση ανάμεσα σε αυτό που θυμάμαι και αυτό που ξέχασα...

Υπό κατοχή ενέργειας βρίσκεσαι απλά στα θαμμένα...

δεν το καταλαβαίνεις και ξεγελάς το είναι σου διασκεδάζοντας ανούσια...

κι όμως...η οσμή της σήψης σου φτάνει πολύ μακρυά...

στωικά περιμένεις να σου τοποθετήσουν το μάρμαρο με το σταυρό...

Ανεξέλεγκτα, άβουλα, ασυνείδητα, ένα μίζερο ανθρωπάκι εκτίθεται στη ζωή καθημερινώς...

μια μικρή έχιδνα που ενώ βάσταζε στο στόμα τον ουράνιο άρτο

κίνησε τη διαδικασία της προδοσίας.

Την αχαριστία, ακολουθεί η ξεδιαντροπιά  είπε κάποτε ο Ξενοφώντας!

 Έμεινες στο ΄΄ΕΓΩ΄΄

και δεν με συνάντησες στο ΄΄ΕΜΕΙΣ΄΄

 Αυτοσχέδια έκρηξη στο λιόγερμα αυτό το άχ σου!

 

Φάε από παντού

ξέσχισε σάρκες

τάισε το ΕΓΩ σου! 

Μα το βογκητό μέσα σου

θα ρθει μέρα που σαν βρόγχος θα σε πνίξει...

Το μεθυσμένο τρεχαντήρι μου,

άραξε στο γνώριμο λιμάνι

φορτωμένο 

με όσα δεν κράτησα και όσα δεν πήρες...

 

 Μολύνθηκαν τα περιστέρια εγκατάλειψη

 και νωθρά δεν πετάνε πια...

 Εγώ δεν είχα να προσφέρω τίποτα σημαντικό...

κάτι ρημαγμένα ποιήματα τα βράδια

και λίγα ευφάνταστα παραμύθια τα μεσημέρια

ατέλειωτη καρτερικότητα για τα καλοκαίρια που σμίγαμε

και αγόγγυστη αγάπη στους δύσκολους χειμώνες της ερημιάς

ντύνοντας  με τραγούδια τις μέρες, τους μήνες, και τα χρόνια ,που περίμενα...

τίποτα δεν σου ήταν αρκετό...

κι έτσι τα πρεσβυωπικά σου αισθήματα πουλήθηκαν στο χρήμα!

 Κράτησα  τη  πίστη  σαν  τριαντάφυλλο  που  αγάπη  γύρευε  μόνο  να  ανθίσει

είμαι  γυμνή  απέναντι  στο  συναίσθημα,  ακούω  βήματα,  μυρίζω  ανάσα

δεν  γύρεψα  ανταμοιβή,  μόνο  ένα  χάδι  όταν  πέφτει  η  συννεφιά

δεν  έχω  μάθει  να  πουλάω,  δεν  θα  το  κάνω!

θα  συνεχίσω  να  ζω,  έστω  και μόνη  μου  αυτή  τη  σχέση,

 αλυσοδέσμια  κι  ας  με  πονά

δεν  θα  γραφτεί  στο  παρελθόν,  όχι  αυτή...

θα  προσμένω  ως  την  ύστατη  ώρα...

 Γυρολόγος  μουσικός  η  ΄΄τάχα΄΄ αγάπη  σου  για  μένα

σκορπίζεται  σε  καφενεία  και  ταβέρνες  μεσημέρια  και  βράδια

διασκεδάζοντας  κολασμένες  ψυχές...

και  εσύ,  περήφανος  για  το  κατάντημα  σου,

παίζεις,  τραγουδάς  και  γελάς

σαν  παλιάτσος  της  ζωής...

Εσύ  που  πέθαινες  και  έλεγες  δεν  έχεις  ζωή

και  όλα  γύρω  σου  ανούσια  και  ρημάδια

αντί  να  κρύψεις  τη  γύμνια  της  ψυχής  σου

να  δείξεις  μεταμέλεια  στο  πόνο  που  προκάλεσες

συνεχίζεις  σε  άλλους  ατραπούς  ανωριμότητας

χωρίς  ντροπή  το  παιχνίδι  σου....

Που  είναι  η  αγάπη  σου  μωρέ?

 

 Με ψήγματα καταστροφής απέκτησες αξία

το τίποτα στο μέσα σου αδιάφορα σφυρίζει

μα κείνο το κομμάτι σου που έμεινε κρυμμένο

θα σου θυμίζει πάντοτε πως ο τροχός γυρίζει!

 Οι πραγματικοί νεκροί μου δεν θα πεθάνουν ποτέ!

οι ζωντανοί-νεκροί όμως

 που περιμένουν Ανάσταση χωρίς να την αξίζουν,

έχουν ήδη κηδευτεί μέσα μου...

 Πνίγηκα μες τη σιωπή

νεκρή από χάδι και ματιά

 έσβησα το κερί της ελπίδας που άναψα για σένανε

δεν θέλεις να κατοικήσεις πια εντός μου...

 Στα ταραγμένα βράδια σου θυμήσου

επισκέπτης που δήλωσες ΄΄παρόν΄΄

στην ψηφοφορία αγάπης...

Στον μεσοπόλεμο της αγάπης

ξύνω δέρμα, μαλλί, νύχια και ζωή

και μπαίνω ξυπόλητη σ άγνωστο τάγμα...

 Σέρνεται πάνω στα έπιπλα και στους τοίχους η σιωπή

σκοτάδι η ζωή στο πριν και το τώρα

και ξαφνικά ανασηκώνεται η αγάπη

και ανάβει το φως!

Έπαψε πια και το τριζόνι,

μοιρασιά στη σιωπή...