Έμεινες στο ΄΄ΕΓΩ΄΄

και δεν με συνάντησες στο ΄΄ΕΜΕΙΣ΄΄

 Αυτοσχέδια έκρηξη στο λιόγερμα αυτό το άχ σου!

 

Φάε από παντού

ξέσχισε σάρκες

τάισε το ΕΓΩ σου! 

Μα το βογκητό μέσα σου

θα ρθει μέρα που σαν βρόγχος θα σε πνίξει...

Το μεθυσμένο τρεχαντήρι μου,

άραξε στο γνώριμο λιμάνι

φορτωμένο 

με όσα δεν κράτησα και όσα δεν πήρες...

 

 Μολύνθηκαν τα περιστέρια εγκατάλειψη

 και νωθρά δεν πετάνε πια...

 Εγώ δεν είχα να προσφέρω τίποτα σημαντικό...

κάτι ρημαγμένα ποιήματα τα βράδια

και λίγα ευφάνταστα παραμύθια τα μεσημέρια

ατέλειωτη καρτερικότητα για τα καλοκαίρια που σμίγαμε

και αγόγγυστη αγάπη στους δύσκολους χειμώνες της ερημιάς

ντύνοντας  με τραγούδια τις μέρες, τους μήνες, και τα χρόνια ,που περίμενα...

τίποτα δεν σου ήταν αρκετό...

κι έτσι τα πρεσβυωπικά σου αισθήματα πουλήθηκαν στο χρήμα!

 Κράτησα  τη  πίστη  σαν  τριαντάφυλλο  που  αγάπη  γύρευε  μόνο  να  ανθίσει

είμαι  γυμνή  απέναντι  στο  συναίσθημα,  ακούω  βήματα,  μυρίζω  ανάσα

δεν  γύρεψα  ανταμοιβή,  μόνο  ένα  χάδι  όταν  πέφτει  η  συννεφιά

δεν  έχω  μάθει  να  πουλάω,  δεν  θα  το  κάνω!

θα  συνεχίσω  να  ζω,  έστω  και μόνη  μου  αυτή  τη  σχέση,

 αλυσοδέσμια  κι  ας  με  πονά

δεν  θα  γραφτεί  στο  παρελθόν,  όχι  αυτή...

θα  προσμένω  ως  την  ύστατη  ώρα...

 Γυρολόγος  μουσικός  η  ΄΄τάχα΄΄ αγάπη  σου  για  μένα

σκορπίζεται  σε  καφενεία  και  ταβέρνες  μεσημέρια  και  βράδια

διασκεδάζοντας  κολασμένες  ψυχές...

και  εσύ,  περήφανος  για  το  κατάντημα  σου,

παίζεις,  τραγουδάς  και  γελάς

σαν  παλιάτσος  της  ζωής...

Εσύ  που  πέθαινες  και  έλεγες  δεν  έχεις  ζωή

και  όλα  γύρω  σου  ανούσια  και  ρημάδια

αντί  να  κρύψεις  τη  γύμνια  της  ψυχής  σου

να  δείξεις  μεταμέλεια  στο  πόνο  που  προκάλεσες

συνεχίζεις  σε  άλλους  ατραπούς  ανωριμότητας

χωρίς  ντροπή  το  παιχνίδι  σου....

Που  είναι  η  αγάπη  σου  μωρέ?

 

 Με ψήγματα καταστροφής απέκτησες αξία

το τίποτα στο μέσα σου αδιάφορα σφυρίζει

μα κείνο το κομμάτι σου που έμεινε κρυμμένο

θα σου θυμίζει πάντοτε πως ο τροχός γυρίζει!

 Οι πραγματικοί νεκροί μου δεν θα πεθάνουν ποτέ!

οι ζωντανοί-νεκροί όμως

 που περιμένουν Ανάσταση χωρίς να την αξίζουν,

έχουν ήδη κηδευτεί μέσα μου...

 Πνίγηκα μες τη σιωπή

νεκρή από χάδι και ματιά

 έσβησα το κερί της ελπίδας που άναψα για σένανε

δεν θέλεις να κατοικήσεις πια εντός μου...

 Στα ταραγμένα βράδια σου θυμήσου

επισκέπτης που δήλωσες ΄΄παρόν΄΄

στην ψηφοφορία αγάπης...

Στον μεσοπόλεμο της αγάπης

ξύνω δέρμα, μαλλί, νύχια και ζωή

και μπαίνω ξυπόλητη σ άγνωστο τάγμα...

 Σέρνεται πάνω στα έπιπλα και στους τοίχους η σιωπή

σκοτάδι η ζωή στο πριν και το τώρα

και ξαφνικά ανασηκώνεται η αγάπη

και ανάβει το φως!

Έπαψε πια και το τριζόνι,

μοιρασιά στη σιωπή...

 Λασπωμένος  δρόμος...

 και  το  μπουρίνι  στη  ψυχή , 

μαρτυρά,

ειωθότων  τέλος...

 Η Ζωή είναι ΛΙΓΗ...και ΛΗΓΕΙ...

 Θέλω να τρέξω με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο πάθος

 μα εσύ έχεις από χρόνια κολλημένο το πόδι στο φρένο...

 Που θα μπορέσουν να κρυφτούν

τόσες λέξεις και συναισθήματα

μακριά από τα χείλη μας...

Μέσα σε τυφλές εικόνες ψάχνω σκιές...

μέσα στις σκιές αναγνωρίζω εικόνες...

στην αναγνώριση αισθάνομαι συνήθεια...

στη συνήθεια μου νιώθω έρωτα...

στον έρωτα αντικρίζω ερείσματα...

στα ερείσματα βλέπω Φθινόπωρο...

 Τρεμόσβηνε σαν φλογίτσα αδύναμη η ηδονή μέσα μου...

Μέχρι που την έβαλες στο στόχαστρο!!!

Αλυσοδεμένο συμβόλαιο με υπογραφή

τη θλίψη στο βλέμμα ενός παιδιού...

 Ενδόμυχη παραίτηση από την ηδονική συναναστροφή.

κουρνιάζει μέσα μου το άλλοθι...

Τόσος κόπος για έναν θάνατο...

 Η μορφή διαπλάστηκε μέσα στη σύγχυση

και στις ακίδες των χρόνων που πια δεν μετριούνται...

δεν εξημερώνομαι πλέον...

 Σ  ένα  κήπο  ξεραμένο  περιμένω  να  ανθήσω

θυμάμαι  πως  ζητούσα  μια  αγκαλιά....

δεν  έδωσα  απάντηση  όμως  στο ΄΄Μ  αγαπάς?΄΄...

 Πόση ευτυχία κρύβεται μέσα σ ένα ψέμα!!!

 Παρατεταμένη διάθεση πένθους χωρίς νεκρό

θα σε συναντήσω αγκαλιάζοντας τον κορμό του λάθους μου

που ρίζωσε προς τα πάνω...

 Νεκροφόρα η μνήμη

 κουβαλά το κουφάρι του έρωτα

και δεν ησυχάζει...

 Ζευγαρώνουν και κρυφομιλούν τα ξόδια κάθε βράδυ

μα είναι αργά για να καλύψεις τη συνωμοσία...

 Κάποτε έγραφα ποιήματα για σένα...

Αν τα θυμάσαι, θα τα απαγγέλλεις στην γειτονιά των αγγέλων πια...

Καλό ταξίδι να έχεις αγάπη παλιά μου...

 Έπλαθες το πηλό σου αργά αργά

του έδινες σχήμα ακαταλαβίστικο

σε κάτι που θέλει ταχύτητα εσύ αργοπορούσες

έκανες τον πηλό ιστό , χτίζοντας σαν αράχνη και συνέχιζες

ύψωνες το ΄΄τίποτα΄΄ και χαμήλωνες το ΄΄πάντα΄΄

φανερώνοντας κάποια στιγμή την ασχήμια του...

Κάθε πρωί ανοίγω τα παράθυρα,

αερίζω το σπίτι,

αλλά η θλίψη δεν φεύγει...

Όταν οι άνθρωποι δειλιάζουν...

αναλαμβάνει η μοίρα!

Γκαστρώθηκαν οι ώρες μου

και τώρα πως φοβάμαι

πως θα γεννήσουν πεθυμιές

που θα χω να λυπάμαι...

 Σε είχα πάντα μ ένα θαυμαστικό στην καρδιά μου

σε κλείδωνα μέσα στα εισαγωγικά της λατρείας

σε φρόντιζα με τα αποσιωπητικά της ψυχής

 σ αγαπούσα δίχως κόμμα, παύλες, αγκύλες και παρενθέσεις

και εσύ φρόντισες να μου μάθεις την τελεία!!!

 Μέσα στο μαίανδρο ονείρου τύλιξα το παραμύθι σου

και το άφησα στον αδηφάγο Μινώταυρο της λήθης...

 Κάθισε η σκόνη του χρόνου πάνω στα συναισθήματα

και όταν έκανε να σηκωθεί άφησε πίσω βαθιές ρωγμές...

 Μου προσφέρεις απλόχερα

έναν έρωτα παραθεριστή

για ιαματικά λουτρά αποποίησης ευθυνών...

 Βάφτισες την αγάπη ΄΄εναλλακτική΄΄

κρύβοντας μέσα εκεί τις ενοχές σου

και κοιμάσαι ήσυχος πια τα βράδια...

 Σφαλίζω τη καρδιά και κρατώ μόνο τα μάτια δέησης...

αυτά, που θα υψωθούν σε σένα,

 σ ένα απόδειπνο που θα νιώθω έτοιμη

να χαμηλώσω την προσδοκία, ότι όλα θ αλλάξουν...

 Σε βλέπω...

μ αυτή την ατέλειωτη ερωτική αγωνία στο πρόσωπό σου

να καρτερείς κοιτάζοντας σε λάθος δρόμο...

 Γέμισε ρωγμές η ελπίδα μου...

χάρισες το τίποτα σ ένα χαμομήλι που περίμενε τον ήλιο

κι ύστερα κρύφτηκες πίσω από φουστάνια και ηδονές.

κάποια μέρα, θα ξυπνήσεις τόσο γυμνός και απελπισμένος,

που ούτε το ύφασμα όλης της γης,

 δεν θα καλύψει τη γύμνια της ψυχής σου...

 Θα εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια κάθε προσδοκία

και διάφανη θα διασχίσω του εγωισμού το πέρασμα...

 Ήρθες...όπως έρχεται ένας ωραίος θάνατος...

μόνο που εσύ, μου γέννησες καταστροφές...

 Φλεγόμενη γλώσσα που δεν φυλακίζει τη δύναμή της

θέλει να μιλήσει να ξεσπάσει, να βρίσει 

και να κάψει μια υπεροπτική συνείδηση

 που αντιμάχεται την αγάπη προσβάλλοντας την...

όμως σήμερα, μέρα γενναιοδωρίας του σύμπαντος για μένα,

 θα σωπάσω και με ευλάβεια θα συγχωρήσω τη σκέψη 

και θα τραβήξω διαγραφή σ ότι ονειρεύτηκα...

αύριο δεν θα υπάρχεις...

 Στο μέτρο των στίχων κρύβω την αδημονία μου...

έχω σφαλίσει την πόρτα της καρδιάς

και πορεύομαι με τη κρίση του ταραγμένου νου...

αφού δεν τολμάς να ζήσεις το όνειρο, τόλμα να πεθάνεις!

 Μπλέχτηκε πάλι η σκέψη σου

στου φεγγαριού το πυροφάνι

χωρίς σπορά, χωρίς ζωή,

 με ραγδαία επιδείνωση στο τίποτα...

Στα χειροποίητα ψέμματα σου

κυοφορώ το αύριο της σχέσης μας 

τρέφοντας έναν έρωτα απουσιολόγο!

 Στο αρχικό σου ερέθισμα,

σταλάζω την υπομονή μου,

σαν τον ίδρωτα μετά από ερωτική εξάντληση!

 Σου αφαίρεσα το χρώμα, τον ήχο, τα χέρια και τα πόδια...

Άφησα μόνο τη σκέψη να παιδεύεσαι...

 Στις διαδρομές του επικινδύνου μυαλού σου 

χαράσσω χάρτες συγχώρεσης και επιθυμίας...

Οξειδωμένη συνήθεια, απαραίτητη ανάσα, για τη συνέχιση του ονείρου...

κι αν δεν θέλεις, εγώ κρατώ τις στιγμές,

τα σύμφωνα της αγάπης και τα φωνήεντα του έρωτα

 και συνεχίζω...

 

 

 Το αρνητικό με τη σιωπή σου,

είναι ότι εγώ πρέπει να την εξαγοράσω...

 Αργυρώνητη αγάπη που δεν ξοδεύεται...

την αποθηκεύεις στα υπόγεια σου,

 τρόπαιο στις δειλές πράξεις σου...

ξημεροβραδιάζεις πλάι σ ένα φόβο για τα κεκτημένα σου

και τα όνειρα σου στοιβάζεις σε ράφια σκεβρωμένα από υγρασία και ανάγκη

ζωή εν κρυπτώ...

και μια σκιά που θες δεν θες σε κομματιάζει.

 Αναβάλεις και πάλι την αγάπη...

χάνεσαι σε δαιδαλώδεις αντιφάσεις που γεννάς

 μόνο και μόνο για το παιχνίδι σου.

ξερότοπος  η ψυχή σου, δεν βλασταίνει κύτταρο...

μείνε μόνος...ακόμη και  ο εγωισμός σου σ εγκατέλειψε!

 Γυρίζω πάλι πίσω στο λεκανοπέδιο της ανάγκης σου.

πυκνή ομίχλη σκεπάζει τον αναπάντεχο ερωτά σου

και φορά χειροπέδες στη θέληση της απόδρασης.

μένω εδώ και αφουγκράζομαι τη σιωπή σου...

νομίζεις ότι κρύβεσαι καλά όμως σε βλέπω...

παζαρεύεις την καταστροφή σου μ έναν ανίκητο εγωισμό που σε εξουθενώνει.

σέρνεται η ψυχή σου, σόλα στην άσφαλτο της αμφιβολίας

και βυθίζεσαι σε σκοτάδι από σκουριά....

θα σε συναντήσω ξανά, στη γνώριμη γωνιά των στίχων, πριν την συντριβή σου...

Τρελαμένη τριγυρνώ μυρίζοντας την αποσύνθεση...

Έγινε το τίποτα μου επιθυμία?

Ή μήπως η επιθυμία μου τίποτα?

 Αγάπη αιφνίδια πλανημένη σε αιώνα σιωπής...

 Εξοικονομείς συλλαβές από το ίδιο σου το πάθος

και απαιτείς λόγια, λόγια, λόγια,

πόσα ακόμη θες...

 για να πλουτίζεις την ανημπόρια της καρδιά σου?

 Και η Ζωή συνεχίζεται ξεστόλιστη...

 Η Σαγήνη σου διπλοκλειδώνει την αδημονία μέσα μου

συγκεντρώνοντας υλικό για την έκρηξη...

 Η επιθυμία μου, κέντημα της σιωπής...

 Θήλασα χθες δανεικό γάλα και εξορίστηκα...

 Στις φθινοπωρινές παρυφές επιθυμιών, στη μοναξιά του σώματος,
απροσδόκητος αφηνιασμένος νοτιάς η σκέψη σου,
κόκκινη επανάσταση, με αυθύπαρκτα σημάδια...

 Το καραβάνι των λέξεων περιμένω να παρασύρει

την ανυπαρξία μου...

όμως εσύ δεν μιλάς...

 Ο έρωτας στη βουή του ανέμου

με βαλσαμωμένα φτερά ενέχυρο, μάχεται,

στους προμαχώνες της καρδιάς σου...

 Κάθε σου λέξη

σπέρμα για γονιμοποίηση!

 Στη ψιχάλα της ερήμωσης το βλέμμα σου βαθαίνει

μετρώ συνέχεια όσα μου έχεις δώσει

και χαρακώνομαι στη σκέψη πως τίποτα δεν ζήτησες να πάρεις...

Όλα μου τα μαθες...

Μόνο το πως να ζω χωρίς εσένα ξέχασες να μου πεις...

 Μανιασμένος νοτιάς σκορπίζει την αξιοπρέπεια

και η δικαίωση κάνει την εμφάνισή της φορώντας μαύρο μαντήλι...

 Απαραίτητα τα απαίσια... και εσύ να λείπεις...

και η συνείδηση μου υποδουλώνεται... και εσύ να λείπεις...

και η ματιά μου σέρνεται στα κρεματόρια των αλύτρωτων... και εσύ να λείπεις...

και εκμαυλίζομαι στη δίνη του τίποτα... και εσύ πάντα θα λείπεις....

 Λοιπόν τα καταφέραμε!

Ο Σκευωρός άγγελος της αγάπης δηλητηριάστηκε...

Τίποτε κι ακόμη,

 εμποδίζει το πότισμα της χαράς στη σάρκα...

 Ονειρικέ αλώβητε ποιητή

στα λευκά περιθώρια αφήνεις σημάδια

να σε σκέφτονται οι λέξεις, να υπομένουν

να σε βλέπουνε οι σκιές, να ξεμακραίνουν...

Το Άγιο Πνεύμα καθρεφτίζεται στον θόλο του ουρανού

και οι γεροντοκόρες ώρες της μοναξιάς μου κάνουν φασαρία...

 Στο λαβύρινθο του χρόνου δεμένη αιώνια.

Ληστεύω και ληστεύομαι από ανάσες, κόπους, ζωές, συγκινήσεις.

Λίγο ήθελε για να μαι ευτυχισμένη...

Μα το παρθένο νησί της ψυχής μου, δεν γνώρισε ναυαγό...

 Μη με κοιτάς...στάζουν τα μάτια σου φωτιά

 και θα μου κάψεις τις επιθυμίες!!!

 Και θα ρθει μέρα,

 που η Ανάσταση δεν θα έχει ημερομηνία

θα ναι βροχή χαράς και λύτρωσης στ απομεσήμερο!

 Αγρανάπαυση στα συναισθήματα...

Με το θυμιατό της ελπίδας,

ξορκίζω το δαίμονα της ανημποριάς μου!

κερί κερί θα τη χτίσω και φέτος την ερημιά μου...

 Είχες χώμα και νερό στις χούφτες σου...

μ έπλασες με τη λάσπη σου

που θα κουβαλώ αιώνια!!!

 Εγώ ήμουν το ΄΄χνουδάκι΄΄

Εσύ πέταξες στον άνεμο...

 Απηυδισμένοι εξόριστοι της ζωής

τρύπωσαν νύχτα στα υπόγεια του μυαλού μου

ρίζωσαν και θάφτηκαν, στο πληγωμένο του ονείρου μου απόστημα...

τώρα βαδίζουμε ολοταχώς στην ενστικτώδη πράξη της αναγκαίας εκτόνωσης!

τα πεδία του έρωτα είναι ελεύθερα!

 Επιστρέφω πάλι πίσω,στη ρουτίνα του τίποτα

με μάτια στεγνά, και χείλη άλαλα, απ τη καταστροφή

Επιστρέφω πάλι στη χαώδη ανιαρή μιζέρια,

σε μια ουτοπική επανάληψη του μηδενός...

 Η μνήμη, απόδειξη ζωής, 

που απ το χρόνο ξεθώριασε 

και δεν έχει πια αξία...

 Έπαψα να μιλώ

γυρίζω πίσω σε σκιές  και μνήμες

σκύβαλο το σώμα αντικατέστησε το χάδι

με αδιάφορα σπέρματα...

 Στον υπότροπο  βάλτο  της  αμφιβολίας  σου, χάνομαι

δεν  βοηθά  η  ματιά  σου  τη  διαφάνεια

ρημάζει  η  θέληση  μου  κάθε  απόγευμα...

πως  να  επιλέξω  ανάμεσα  στο  τίποτε  και  στο  μηδέν?

 Σε κάποια φίλη που δεν αντάμωσα...

Απ τον απαρνιαστή στον αλωνάρη μια ανάσα που δεν μέτρησε για ζωή

αλλά για τον ανεξύπνητο μισεμό...

θα έρχεσαι και εσύ, όπως οι σκιές που αλητεύουν για επιθεώρηση,

γιατί πουθενά οι μάνες δεν ηρεμούν αν δεν περνούν όλα απ τα χέρια τους.

και θα σε βλέπω, στο τρεμάμενο φως του καντηλιού,όσο κι αν θες να μου κρυφτείς...

θα σε μαρτυρούν τα μπικουτί στα μαλλιά σου!

Γλιστράω αθόρυβα μέσα στη ραγισματιά του χρόνου

νιώθοντας ευγνωμοσύνη που υπάρχω ακόμα....

 Μετρώ συνέχεια Σταυρώσεις 

και η Ανάσταση αργεί...

 Ένα ακόμη τραύμα προστέθηκε μέσα μου...

αδιόρατη ματιά, σε αυστηρό περιβάλλον, 

χωρίς αποτύπωμα ευθύνης...

 Φτιάχνω καινούργια γλώσσα 

με τις λέξεις που στολίζω την απουσία σου...

 Μιλώ  πάλι  με  περιορισμένα  δικαιώματα  στο  σύμπαν

κυνηγώ  τη  σάρκα  που  λείπει,  μ  ένα  λαχάνιασμα  αιώνων

μα  οι  λογχοφόροι  του  παρελθόντος  στήνουν  χορό

 Βγάζει από τη ντουλάπα το καλό φόρεμα 

εκείνο που δεν φορέθηκε ποτέ

εκείνο που πια δεν θυμάται για ποιό λόγο αγοράστηκε

εκείνο που ήταν φυλαγμένο για ειδική περίσταση....

σήμερα θα το φορέσει

 αν της αρέσει ακόμα πάνω της,

αν της πηγαίνει

αν της χωράει...

θα της δώσει την χαμένη της αισιοδοξία?

θα  την κάνει πιο χαρούμενη?

θα την προσέξει ο κόσμος, εκείνος, η Ζωή?

θα το φορέσει όπως και να χει...

γιατί σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα

γιορτάζει μια μεγάλη νίκη, αυτή η νικημένη...

 Απλώνεις το γερασμένο ταλαιπωρημένο χέρι σου

 με τα βρώμικα νύχια

 και την θολωμένη από τα χρόνια βέρα,

ριζωμένη λες εκεί, χωμένη μέσα στο δέρμα αιώνια, 

κάποιου άντρα που μπορεί στο παρελθόν να αγάπησες...

και η χούφτα σου γεμίζει κέρματα που αξία δεν έχουν...

Στάθηκα και σε κοίταξα 

και ζήλεψα το χαμόγελο σου

 που έκρυβε όλη τη ζεστασιά του ήλιου...

 Δεν ήρθες με την ορμή της νιότης

ακούστηκε μακρινός ο αλαλαγμός της γιορτής

και ούτε που σε κατάλαβα...

ξάπλωσες δίπλα μου και αφέθηκες

δεν το σκέφτηκα στιγμή...

σε διακόρευσα για να σ εξουσιάζω

πρόστυχε νέε χρόνε!

 Σ έψαχνα να σ ανταμώσω

 άγνωστε αέρα

και ήρθες  ξαφνικά

 να με παρασύρεις

τώρα που φοβάμαι

 και να αναπνεύσω...

 Τώρα  που  δεν  δύναμαι  άλλο...

μια  άγνωστη  ευχή

 θαρρείς  πως  μ  έσπρωξε...

 Φιμώθηκε η ανάσα και λιγόστεψε...

ντελάλης  προπομπός μαύρης ζωής!

Ήρθα σε ρήξη με το σώμα...

στη τελευταία στροφή ενός τραγουδιού, παρέδωσα την αγάπη

τώρα το αύριο, θα είναι απλά μια ακόμη ημέρα...