Θωρακισμένος μέσα στο πλήγμα του ο χρόνος φεύγει

η αφοσίωση στο χθες παραμένει ανέγγιχτη...

 Νυχτώνει η θύμηση και σπάει τη χαρά κομμάτια...

αφού δεν βλέπεις, δεν ακούς,

αφού δεν σε αγγίζω ,και δεν σου μιλώ,

τι νόημα έχει η μέρα?

κάθε βραδιά ψάχνω το άστρο μα δεν τα καταφέρνω...

δεν υπάρχει ικανότητα πια για το οτιδήποτε...

Ίσως σκύβεις ευλαβικά πάνω στις λέξεις μου

ίσως τρέχεις νοσταλγικά πίσω στα λάθη

ίσως κάποιες βραδιές χάνεσαι πίσω από λίγο αλκοόλ που σε τυραννά

ίσως πατάς στα χνάρια που δεν σβήστηκαν

ίσως θέλεις να γυρίσεις...ίσως....