Στην υγρασία της νύχτας κοιτάζοντας τη παλιά φωτογραφία

φοβάμαι πως πλαταίνει η ανάμνηση μέσα μου...

απώλεια,θραύσματα και πόνος

σε τοποθέτησα σ ένα ταξίδι,σε μια άφθαρτη χροιά στο χρόνο

και βάπτισα το θάνατο συμβολικό...

ξεγελάω και ξεγελιέμαι...

Χάραμα στον εφιάλτη πάλι...

δοκιμασμένη αντοχή,μιζέρια δίχως οίκτο...

και ξυπνάς και κοιμάσαι και το τέρας δίπλα σου εκεί,

αχόρταγο και αδηφάγο, έτοιμο για όλα...

και σηκώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό

και ουρανός δεν υπάρχει...

και κατεβάζεις το βλέμμα σου στη γη

και γη δεν υπάρχει...

αιωρείσαι σ ένα αιώνιο τίποτα,

καταριόντας το σύμπαν που δεν σε δέχτηκε...

Κρυφά τη νύχτα μεταμφιέζομαι

γίνομαι αυτό που ζητάς

και πνίγω το αερικό μέσα μου...

από που φυσά τόσο αγριεμένα?

σε ποιά σπηλιά των βουνών χώθηκε η λαιμαργία σου?

καυτή λάβα από ηφαίστειο έγινα για χατήρι σου

και χύνομαι κάθε μεσημέρι...

Έγινα μια κατάρα που υπάρχει μόνο για να καταστρέφει...

βαριά σκιά πάνω στην αγάπη...

δεν υποφέρεται αυτή η ζήση...

γέμισαν οι βιβλιοθήκες μου αναμνήσεις,

άδειασε η καρδιά από συγκινήσεις

Έπεσα χθες μέσα στο πηγάδι του φεγγαριού...

σε φώναξα, με άκουσες...όμως δεν ήρθες!

Ο τόμος του ερωτά μας, με δέρμα σπάνιο χρυσόδετο,

 θα βρει χώρο στου κόσμου την βιβλιοθήκη 

και θα δώσει την απάντηση

 στο γιατί η αληθινή αγάπη

 έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή μας...

Στο δάσος της ελπίδας, χάθηκα...

δεν το γνώριζα, δεν είχα σημάδια...

μου είχες πει ότι πρέπει να το κάνω,

αλλά δεν μου 'δειξες το πως....

Μ ένα χειροποίητο Σταυρό στους ώμους,

ταξιδεύω καθημερινά στην οδύνη μου...

μπουκώνω το μυαλό, τη καρδιά, τη ψυχή

με άχρηστα λόγια, που δεν με βοήθησαν πουθενά.

και ξαφνικά, ένα σ αγαπώ που ακούστηκε,

με διέλυσε....

Σε συναντώ...

το πρόσωπο σου,

τον κραταιό εαυτό σου,

την εξουσία των αισθημάτων σου,

σε συναντώ...

 και χάνομαι μέσα σου...

πως θα υπάρξω μετά από αυτό?

Η απουσία μαρτυρική....

που δεν μου μαρτυρά, καμιά ελπίδα...

Σε σένα ακουμπά το μέλλον μου,

γέρνει πάνω σου και ταξιδεύει!

Οι σκέψεις μου, ζωντανά δολώματα

αλιεύουν τα θρύμματα της αγάπης σου...

Χρειάζομαι άμεσα έναν δότη συναισθήματος!

πρέπει να είναι συμβατός με την υπέρβαση,

το πάθος και τη τρέλα!

η μεταμόσχευση πρέπει να πετύχει!!!

Θέλω να περπατήσω δίπλα σου,

σε δρόμους αναβαπτισμένης αθωότητας,

εξορίζοντας την προσωπική μου ερημιά,

πνίγοντας την, μες στο βλέμμα σου...

Στα λησμονημένα διαλείμματα ψάχνομαι,

ασάλευτη, ταξιδεμένη ψυχή, δεν έζησες...

Στο ονειρόδραμα μου δεν χωράς...

κυανοπώγωνας συναισθημάτων κατέληξες...

Άσπρο μαντήλι δεν κούνησα ποτέ μου

κι ας είχα αποχαιρετισμούς...

ήτανε μαύρη πάντα εμένα η ξενιτιά της καρδιάς μου!

Στο βρώμικο σκάφος της σχιζοφρένειας η αγάπη σου,

αρμενίζει δίχως τύψεις.

κι εγώ παθιασμένη,γονατίζω συνεχώς...

Δεν με βοηθάς...βασανίζει η μνήμη το σώμα...

όλα στο τίποτα και πάλι.

δεν με βοηθάς...

κλάδεψες την  κληματαριά που έφτανε

στο παραθύρι...

τώρα, πως θα φύγω για το μεγάλο πέρασμα?

Αγάπη  σε δυό αποχρώσεις,

άλλη το πρωί και άλλη το βράδυ...

παράθυρο ανοιχτό, πόρτα κλειστή,

σε φυλακή μόνιμη μαζί,

ελεύθεροι και φυλακισμένοι...

Μια Ζωή που κρατά καλά κρυμμένο μέσα της το θάνατο

Μια ανάσα που φιλτράρεται μέσα από στεναγμό

Μια σκέψη που πεθαίνει την ίδια στιγμή που γεννιέται

Μια αγάπη που έχει τη μοίρα να βαθαίνει αντί να ανυψώνεται

Σκλήρυναν οι μουσικές στ αυτιά μου, ξαφνικά,

δεν θέλω ν ακούω τα τραγούδια σου....

τα πετρωμένα κύτταρα του μυαλού μου

λησμόνησαν, τα ερεθίσματα σου...

Η αγάπη δηλητηριάζεται καθημερινά...

γευματίζω τα απομεινάρια της ελπίδας

και υπογραμμίζω με τον ιδρώτα της παλάμης μου

τις άηχες λέξεις της καρδιάς σου...

έπαθλο της Ζωής η αναισθησία!!!

Στη νοσηρή αυλή της υποτιθέμενης Ζωής μου,

κυκλωμένη, κάθε μέρα από κοράκια, επικηρυγμένη,

κουτσαίνοντας, τρέχω να κρυφτώ 

από τους κυνηγούς κεφαλών.

παει καιρός που με ρώτησαν...

Ιθαγένεια? 

Άνθρωπος!

δεν ανήκετε στο κράτος μας...

Θα περάσει και αυτό...και θα ρθεί άλλο...

θα περάσει και αυτό...

θα περάσει και αυτό...

θα περάσει και αυτό...

και θα ρθεί άλλο, άλλο, άλλο, άλλο, άλλο...

Πάλι με πρόδωσα...

δέρνεται η μνήμη κάθε φορά που λέω τ όνομα σου...

ανάμεσα στη φρόνηση και στη τρέλα,

ακροβατώ κάθε στιγμή που ακούω το λόγο σου...

κι εσύ χωράφι με κοιτάς, να σπείρεις το καημό σου!

Λιποθύμησε το δειλινό στην αγκαλιά μου

ούτε και εκείνο άντεξε βλέποντας, το αχνάρι της φυγής...

Πως να δροσίσουν τα ροδοπέταλα της καρδιάς

όταν η περιπλάνηση κρατά μαχαίρι?

μυρώνεις ξανά και ξανά, με το λυγμό, με εκείνο το αχ,

σαν πρωτόπλαστη ευχή που δεν θα πιάσει...

Κρατάω στη μνήμη μου μόνο δικές σου αναμνήσεις

αυτές που πονάνε αυτές που βοηθάνε...

έχασα σ ένα παιχνίδι που ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω,

μόνο να το παρακολουθώ...

άδικοι κανόνες Ζωής και ύπαρξης...

και εσύ θλιμμένα μου είπες ''φεύγω για να ζήσεις''

και σε ρωτάω ξεσχίζοντας τα σωθικά μου...

σε ποια Ζωή?

Κομμάτια μέσα μου που συνεχώς θρυμματίζονται....

πόσος πόνος... πόσο ακόμα?

φοβάμαι... μην ξεχάσω τη μορφή σου στη παραζάλη

του μυαλού μου και πεθαίνω στη σκέψη αυτή κάθε λεπτό...

πόσο μακριά άραγε είναι το μακριά σου?

Μου είπανε να ουρλιάξω για να σπάσω τη σιωπή...

όμως ξέχασα πως μπορώ να το κάνω!

Με ξάφνιασες στη σκοπιά μου...

και όχι ότι ήμουν αλλού, 

εκεί κάθε βράδυ καιροφυλαχτούσα

στιγμές,αγωνίες ,ανάσες,ελπίδες...

κι όμως με ξάφνιασες που ήρθες...

όχι ότι έπαψα να σε περιμένω,

όχι ότι σε φοβήθηκα,

όχι ότι άργησες πολύ...

απλά πως να σου το πω...με ξάφνιασες

και με μπέρδεψες... 

και τώρα τους στεναγμούς αγγέλων

ικετεύω... να σε ξαναφέρουν πάλι...

Αγκάθια παρήγορης μέρας ξεφυτρώνουν παντού.

ακόμη και η παρηγοριά δεν αγγίζετε!!!

Διεστραμμένο χαμόγελο, για προδοσία ετοιμασμένο...

αφιλόξενη και ξένη ψυχή μ εγκατέλειψες...

τον άνεμο αγάπησα, που με βια με ξεσήκωσε

και βιαστικά πέρασε...

φως, μήτρα, σάρκα μου,

κράτησε λίγο ακόμα...

Θέλεις να υπάρχεις, να ζήσεις το όνειρο...

ικετεύεις βουβά την ψυχή μου να σε αντέξει...

κι εγώ, που κάποτε έζησα, κάποτε γεύτηκα, κάποτε γέλασα,

τι να σου απαντήσω?

Πληγωμένη κι αυτή η άνοιξη τι να προσφέρει?

μια λέξη το βράδυ τρυφερή,

εξόριστη στο φως της μέρας.

χώμα στις γλάστρες δίχως ζωή...

ήλιος που επιμένει να παίζει το κρυφτό του...

χρώμα γκρίζο, μαύρο, γκρίζο, μαύρο...

παιχνίδι εξουσίας πάνω σε έρημη ψυχή.

ξαναγίνομαι ένα μηδέν, πριν σκεφτώ οτιδήποτε...

Ανεμίζω τη θλίψη της καρδιάς και σωπαίνω...

ανέφικτο το αύριο τι να γεννήσει?

πεθύμησα να σε πονέσω πάλι...

ασύνορη αγάπη, που θα με φτάσεις?

Χάρτινος φόβος κι εσύ τρωκτικό που επιτίθεται...

οι λύσεις όλες στην ουτοπία.

σπαταλιέμαι στην άρνηση να σε ζήσω.

υπάρχεις, σκοτώνεις το χρόνο μου,

προλαβαίνω να σ αγγίξω...σε χρειάζομαι, μείνε...

Πίσω από την κερκόπορτα είμαι πάλι.

ημερομηνίες, αριθμοί του χθες,

φαντάσματα του σήμερα...

απόμακροι ήχοι, σε μια κυκλωτική κίνηση ενός ονείρου,

που χάνεται όπως ήρθε...

ερωτικός δαίμων η μνήμη, μαστιγώνει ανελέητα...

Βλάστησε ο πόθος στον απόκρημνο βράχο...

μες την καθημερινή σου άρνηση, δεν τον βλέπεις.

όλη αυτή η καρτερία μου, σκορπίζεται

στον σημερινό βοριά...

Σου χάρισα το γέλιο της καρδιάς

μου χάρισες την απουσία της αγάπης!

Στους περιπάτους  της καρδιάς, σε ψάχνω
δίπλα σε χόρτα ξεδιάντροπα,
σε λουλούδια διψασμένα,
 σε σάλτσινα της απελπισίας,
σε αφηνιασμένους αέρηδες,
σε απροσδόκητους συντρόφους,
σε νεκρές πολιτείες,
σε άγραφα ποιήματα,
και σε αψιθύριστα λόγια.
αρνιέται η σκέψη να σε εξορίσει...

Στο βιαστικό χάραμα σκορπίζομαι...

αυτόχθονος ερημίτης, στην αγκαλιά της λιμνοθάλασσας θα γείρω πάλι

μαθητευόμενος μάγος, προσπαθώντας να την εντυπωσιάσω,

πετώ τα σεμνότυφα ρούχα και χάνομαι μέσα της.

αύριο στο καφενείο της ερημιάς, θα έχω ακόμη μια στιγμή της

να σου εξιστορήσω...

Η επιλογή μου και πάλι, ανάμεσα στο τίποτε και στο μηδέν...

πως να διαπραγματευτώ τον έρωτα,

 όταν ξέρω ότι και πάλι θα ρημάξω την επιθυμία μου,

θα ασελγήσω στη λαχτάρα μου,

 θα προδώσω την θέληση...

ρουφώ και ξαναρουφώ τα νοήματα πίσω από τις λέξεις

και έπειτα σκύβω και τα φτύνω στη γωνία...

φθείρεται το εγώ μου, στην επανάληψη της απώλειας...

Έρπω δίπλα σου, καταγράφοντας τις στιγμές που περνάνε

δίπλα στη προβλήτα, μέσα στον άνεμο,

κοντά στα χαλάσματα, μέσα στο χάος

σκορπώ τα δώρα που μου χάρισες

τα νεύματα, τα χάδια, τα λόγια, τα φιλιά...

κάθομαι σε μια γωνιά και περιμένω 

τη σκόνη της αμφιβολίας, να τα παρασύρει όλα...

Δεν θα μπορέσω να σε ακολουθήσω

στο ταξίδι της ανυπαρξίας,

κι ας έζησα την πρώτη νύχτα,

κι ας φώλιασα στο μυστικό σου μαξιλάρι,

εκείνο που γέμισες νεκρολούλουδα.

στη κατοικία της μοναξιάς σου πάτησα

και έντυσα το όνειρο με ντροπή.

τώρα βάζω κάτω απ τη μασχάλη μου το ''ποτέ''

και συνεχίζω...

Ταξιδεύω μέσα από την άρνηση

και όλο σε πλησιάζω και όλο σε φτάνω...

βουβάθηκε ο πλανήτης,

για να ακούω μόνο το κάλεσμα σου...

Θα φτιάξω ένα ψαλμό για σένα,

γεμάτο ευχαριστίες για όσα δεν μου έδωσες,

αυτά που θέλησα να μου προσφέρεις,

και δεν το έκανες...

ένα ψαλμό που θα τον λέω κάθε φορά,

που η σκέψη θα γλιστράει στο δικό σου μονοπάτι,

και θα τον ονομάσω,

ο ψαλμός του τίποτα!