Απηυδισμένοι εξόριστοι της ζωής
τρύπωσαν νύχτα στα υπόγεια του μυαλού μου
ρίζωσαν και θάφτηκαν, στο πληγωμένο του ονείρου μου απόστημα...
τώρα βαδίζουμε ολοταχώς στην ενστικτώδη πράξη της αναγκαίας εκτόνωσης!
τα πεδία του έρωτα είναι ελεύθερα!
Σκέψεις και μόνο σκέψεις...από το μέσα μου για το έξω του καθενός που ρίχνει την ματιά του εδώ...
Σε κάποια φίλη που δεν αντάμωσα...
Απ τον απαρνιαστή στον αλωνάρη μια ανάσα που δεν μέτρησε για ζωή
αλλά για τον ανεξύπνητο μισεμό...
θα έρχεσαι και εσύ, όπως οι σκιές που αλητεύουν για επιθεώρηση,
γιατί πουθενά οι μάνες δεν ηρεμούν αν δεν περνούν όλα απ τα χέρια τους.
και θα σε βλέπω, στο τρεμάμενο φως του καντηλιού,όσο κι αν θες να μου κρυφτείς...
θα σε μαρτυρούν τα μπικουτί στα μαλλιά σου!
Βγάζει από τη ντουλάπα το καλό φόρεμα
εκείνο που δεν φορέθηκε ποτέ
εκείνο που πια δεν θυμάται για ποιό λόγο αγοράστηκε
εκείνο που ήταν φυλαγμένο για ειδική περίσταση....
σήμερα θα το φορέσει
αν της αρέσει ακόμα πάνω της,
αν της πηγαίνει
αν της χωράει...
θα της δώσει την χαμένη της αισιοδοξία?
θα την κάνει πιο χαρούμενη?
θα την προσέξει ο κόσμος, εκείνος, η Ζωή?
θα το φορέσει όπως και να χει...
γιατί σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα
γιορτάζει μια μεγάλη νίκη, αυτή η νικημένη...
Απλώνεις το γερασμένο ταλαιπωρημένο χέρι σου
με τα βρώμικα νύχια
και την θολωμένη από τα χρόνια βέρα,
ριζωμένη λες εκεί, χωμένη μέσα στο δέρμα αιώνια,
κάποιου άντρα που μπορεί στο παρελθόν να αγάπησες...
και η χούφτα σου γεμίζει κέρματα που αξία δεν έχουν...
Στάθηκα και σε κοίταξα
και ζήλεψα το χαμόγελο σου
που έκρυβε όλη τη ζεστασιά του ήλιου...