Όχι φωνές και κλάματα,μόνο πόνος,

βουβός και βαθύς...

σαν ρίζα, σε αμέτρητο βάθος καρφωμένη, δίχως δεντρί...

Ρουφώ τις λέξεις σου, που ανατροπή δεν φέρνουν...

το νόημα τους βυθίζεται σε τέλμα...

κι εγώ, καταδικασμένη αιώνια συλλέκτρια,

ψάχνω εναγωνίως να βρω την κρυμμένη τάχα αξία τους...

Σ είχα μες την όραση μου χρόνια τώρα, άγονα,σκληρά...

κι όταν έπαψα  να σε βλέπω 

ήρθε ξαφνικά η εν- όραση να καρπίσει το χωράφι μου...

Σπάω την προσευχή μου σε κομμάτια μικρά, πολλά και ανώφελα...

κι όμως ένα μόνο ΄΄ευχαριστώ΄΄ είναι αρκετό...