Εξοικονομείς συλλαβές από το ίδιο σου το πάθος

και απαιτείς λόγια, λόγια, λόγια,

πόσα ακόμη θες...

 για να πλουτίζεις την ανημπόρια της καρδιά σου?

 Και η Ζωή συνεχίζεται ξεστόλιστη...

 Η Σαγήνη σου διπλοκλειδώνει την αδημονία μέσα μου

συγκεντρώνοντας υλικό για την έκρηξη...

 Η επιθυμία μου, κέντημα της σιωπής...

 Θήλασα χθες δανεικό γάλα και εξορίστηκα...

 Στις φθινοπωρινές παρυφές επιθυμιών, στη μοναξιά του σώματος,
απροσδόκητος αφηνιασμένος νοτιάς η σκέψη σου,
κόκκινη επανάσταση, με αυθύπαρκτα σημάδια...

 Το καραβάνι των λέξεων περιμένω να παρασύρει

την ανυπαρξία μου...

όμως εσύ δεν μιλάς...

 Ο έρωτας στη βουή του ανέμου

με βαλσαμωμένα φτερά ενέχυρο, μάχεται,

στους προμαχώνες της καρδιάς σου...

 Κάθε σου λέξη

σπέρμα για γονιμοποίηση!

 Στη ψιχάλα της ερήμωσης το βλέμμα σου βαθαίνει

μετρώ συνέχεια όσα μου έχεις δώσει

και χαρακώνομαι στη σκέψη πως τίποτα δεν ζήτησες να πάρεις...

Όλα μου τα μαθες...

Μόνο το πως να ζω χωρίς εσένα ξέχασες να μου πεις...

 Μανιασμένος νοτιάς σκορπίζει την αξιοπρέπεια

και η δικαίωση κάνει την εμφάνισή της φορώντας μαύρο μαντήλι...

 Απαραίτητα τα απαίσια... και εσύ να λείπεις...

και η συνείδηση μου υποδουλώνεται... και εσύ να λείπεις...

και η ματιά μου σέρνεται στα κρεματόρια των αλύτρωτων... και εσύ να λείπεις...

και εκμαυλίζομαι στη δίνη του τίποτα... και εσύ πάντα θα λείπεις....

 Λοιπόν τα καταφέραμε!

Ο Σκευωρός άγγελος της αγάπης δηλητηριάστηκε...

Τίποτε κι ακόμη,

 εμποδίζει το πότισμα της χαράς στη σάρκα...

 Ονειρικέ αλώβητε ποιητή

στα λευκά περιθώρια αφήνεις σημάδια

να σε σκέφτονται οι λέξεις, να υπομένουν

να σε βλέπουνε οι σκιές, να ξεμακραίνουν...

Το Άγιο Πνεύμα καθρεφτίζεται στον θόλο του ουρανού

και οι γεροντοκόρες ώρες της μοναξιάς μου κάνουν φασαρία...

 Στο λαβύρινθο του χρόνου δεμένη αιώνια.

Ληστεύω και ληστεύομαι από ανάσες, κόπους, ζωές, συγκινήσεις.

Λίγο ήθελε για να μαι ευτυχισμένη...

Μα το παρθένο νησί της ψυχής μου, δεν γνώρισε ναυαγό...

 Μη με κοιτάς...στάζουν τα μάτια σου φωτιά

 και θα μου κάψεις τις επιθυμίες!!!

 Και θα ρθει μέρα,

 που η Ανάσταση δεν θα έχει ημερομηνία

θα ναι βροχή χαράς και λύτρωσης στ απομεσήμερο!

 Αγρανάπαυση στα συναισθήματα...

Με το θυμιατό της ελπίδας,

ξορκίζω το δαίμονα της ανημποριάς μου!

κερί κερί θα τη χτίσω και φέτος την ερημιά μου...

 Είχες χώμα και νερό στις χούφτες σου...

μ έπλασες με τη λάσπη σου

που θα κουβαλώ αιώνια!!!

 Εγώ ήμουν το ΄΄χνουδάκι΄΄

Εσύ πέταξες στον άνεμο...