Στη μελαγχολική μου εικόνα, το δάκρυ δεν πετρώνει...
αφήνεται ελεύθερο ν αυλακώνει ανεξέλεγκτα και να προδίδει...
κι ο βούρκος ,όλο και βαθαίνει στη ψυχή...
ποια περαταριά θα τον διασχίσει ?
Σκέψεις και μόνο σκέψεις...από το μέσα μου για το έξω του καθενός που ρίχνει την ματιά του εδώ...