Σου αφαίρεσα το χρώμα, τον ήχο, τα χέρια και τα πόδια...

Άφησα μόνο τη σκέψη να παιδεύεσαι...

 Στις διαδρομές του επικινδύνου μυαλού σου 

χαράσσω χάρτες συγχώρεσης και επιθυμίας...

Οξειδωμένη συνήθεια, απαραίτητη ανάσα, για τη συνέχιση του ονείρου...

κι αν δεν θέλεις, εγώ κρατώ τις στιγμές,

τα σύμφωνα της αγάπης και τα φωνήεντα του έρωτα

 και συνεχίζω...

 

 

 Το αρνητικό με τη σιωπή σου,

είναι ότι εγώ πρέπει να την εξαγοράσω...

 Αργυρώνητη αγάπη που δεν ξοδεύεται...

την αποθηκεύεις στα υπόγεια σου,

 τρόπαιο στις δειλές πράξεις σου...

ξημεροβραδιάζεις πλάι σ ένα φόβο για τα κεκτημένα σου

και τα όνειρα σου στοιβάζεις σε ράφια σκεβρωμένα από υγρασία και ανάγκη

ζωή εν κρυπτώ...

και μια σκιά που θες δεν θες σε κομματιάζει.

 Αναβάλεις και πάλι την αγάπη...

χάνεσαι σε δαιδαλώδεις αντιφάσεις που γεννάς

 μόνο και μόνο για το παιχνίδι σου.

ξερότοπος  η ψυχή σου, δεν βλασταίνει κύτταρο...

μείνε μόνος...ακόμη και  ο εγωισμός σου σ εγκατέλειψε!

 Γυρίζω πάλι πίσω στο λεκανοπέδιο της ανάγκης σου.

πυκνή ομίχλη σκεπάζει τον αναπάντεχο ερωτά σου

και φορά χειροπέδες στη θέληση της απόδρασης.

μένω εδώ και αφουγκράζομαι τη σιωπή σου...

νομίζεις ότι κρύβεσαι καλά όμως σε βλέπω...

παζαρεύεις την καταστροφή σου μ έναν ανίκητο εγωισμό που σε εξουθενώνει.

σέρνεται η ψυχή σου, σόλα στην άσφαλτο της αμφιβολίας

και βυθίζεσαι σε σκοτάδι από σκουριά....

θα σε συναντήσω ξανά, στη γνώριμη γωνιά των στίχων, πριν την συντριβή σου...

Τρελαμένη τριγυρνώ μυρίζοντας την αποσύνθεση...

Έγινε το τίποτα μου επιθυμία?

Ή μήπως η επιθυμία μου τίποτα?

 Αγάπη αιφνίδια πλανημένη σε αιώνα σιωπής...