Γυρίζω πάλι πίσω στο λεκανοπέδιο της ανάγκης σου.

πυκνή ομίχλη σκεπάζει τον αναπάντεχο ερωτά σου

και φορά χειροπέδες στη θέληση της απόδρασης.

μένω εδώ και αφουγκράζομαι τη σιωπή σου...

νομίζεις ότι κρύβεσαι καλά όμως σε βλέπω...

παζαρεύεις την καταστροφή σου μ έναν ανίκητο εγωισμό που σε εξουθενώνει.

σέρνεται η ψυχή σου, σόλα στην άσφαλτο της αμφιβολίας

και βυθίζεσαι σε σκοτάδι από σκουριά....

θα σε συναντήσω ξανά, στη γνώριμη γωνιά των στίχων, πριν την συντριβή σου...