Να υποθέσω με ζητάς,

ξυπνάς τις νύχτες ιδρωμένος.

να υποθέσω πως πονάς,

που νιώθεις τόσο γελασμένος...

να υποθέσω πως εγώ, 

είμαι σημάδι που θα κρύψεις.

σαν ένοχο σου μυστικό,

που δεν μπορείς να αποκαλύψεις.

να υποθέσω πως εμείς,

έχουμε υπόλοιπο στο μέλλον.

να υποθέσω πως θα ΄ρθείς,

ίσως με κάποιο τάγμα αγγέλων...

Μια πρωινή χειμερινή περίπολος,
πάνω στο σώμα σου είμαι...
χνούδι που σε άγγιξε...

Αν υπάρχουν ουρανοί, πες μου που είναι?
θα ρθει καιρός που θα θυμάσαι την έκσταση...
θα ρθει καιρός που το πολύ,
θα ναι για σένα λίγο...
κι ας αρμενίζεις τώρα την κορεσμένη καρδιά σου.
στο δικό μου ΄΄μέσα΄΄ καθρεφτίζεσαι!

Αλιεύομαι...

Αλιεύομαι... μέσα στις φράσεις σου
που δεν ειπώνονται,
μέσα από γέλια που δεν τυπώνονται,
σ΄ ένα δάκρυ που δεν κυλάει,
σε μια ανάγκη που δεν ρωτάει...
αλιεύομαι... μες σε τραγούδια
και σε στιγμές,
μες σε ρωγμές, σταυροφορίες,
σε ικεσίες, που είναι βουβές,
σε μαρτυρίες, χωρίς σκοπό
διαμαρτυρίες, δίχως πανό...
αλιεύομαι... μες τον ιδρώτα σου
μες το χειμώνα,
στην ανεμώνα, που δεν ακούς,
μέσα σε όρκους, μυστικούς,
και σε ελπίδες που φτερουγίζουν,
κοίτα και εκείνες...ψάχνουν να φύγουν,
και να ξεφύγουν απ΄ το καημό,
από το άτυχο το σ΄ αγαπώ...

Φτεροκοπά η εξορία σου...

τραντάζεται το στήθος.

νωπό, το αποτύπωμα του έρωτα...

και ένας αναστεναγμός,

να πριονίζει τον αέρα γύρω μου...

Άγνωστη γιαγιά...

Δεμένη Ζωή...

όλη η Ζωή...

 με αλυσίδες συμφερόντων.

και τώρα πια...δεμένα και τα χέρια

να μην αγγίξουν την Ελευθερία για το ταξίδι.

αντίσταση στην ανάσα,

τώρα που πρέπει να παλέψεις.

αφημένη στην μοίρα σου, φτύνεις με απέχθεια,

την παράταση Ζωής που σου προσφέρεται.