Μανιασμένος νοτιάς σκορπίζει την αξιοπρέπεια

και η δικαίωση κάνει την εμφάνισή της φορώντας μαύρο μαντήλι...

 Απαραίτητα τα απαίσια... και εσύ να λείπεις...

και η συνείδηση μου υποδουλώνεται... και εσύ να λείπεις...

και η ματιά μου σέρνεται στα κρεματόρια των αλύτρωτων... και εσύ να λείπεις...

και εκμαυλίζομαι στη δίνη του τίποτα... και εσύ πάντα θα λείπεις....

 Λοιπόν τα καταφέραμε!

Ο Σκευωρός άγγελος της αγάπης δηλητηριάστηκε...

Τίποτε κι ακόμη,

 εμποδίζει το πότισμα της χαράς στη σάρκα...

 Ονειρικέ αλώβητε ποιητή

στα λευκά περιθώρια αφήνεις σημάδια

να σε σκέφτονται οι λέξεις, να υπομένουν

να σε βλέπουνε οι σκιές, να ξεμακραίνουν...

Το Άγιο Πνεύμα καθρεφτίζεται στον θόλο του ουρανού

και οι γεροντοκόρες ώρες της μοναξιάς μου κάνουν φασαρία...

 Στο λαβύρινθο του χρόνου δεμένη αιώνια.

Ληστεύω και ληστεύομαι από ανάσες, κόπους, ζωές, συγκινήσεις.

Λίγο ήθελε για να μαι ευτυχισμένη...

Μα το παρθένο νησί της ψυχής μου, δεν γνώρισε ναυαγό...

 Μη με κοιτάς...στάζουν τα μάτια σου φωτιά

 και θα μου κάψεις τις επιθυμίες!!!

 Και θα ρθει μέρα,

 που η Ανάσταση δεν θα έχει ημερομηνία

θα ναι βροχή χαράς και λύτρωσης στ απομεσήμερο!

 Αγρανάπαυση στα συναισθήματα...

Με το θυμιατό της ελπίδας,

ξορκίζω το δαίμονα της ανημποριάς μου!

κερί κερί θα τη χτίσω και φέτος την ερημιά μου...

 Είχες χώμα και νερό στις χούφτες σου...

μ έπλασες με τη λάσπη σου

που θα κουβαλώ αιώνια!!!

 Εγώ ήμουν το ΄΄χνουδάκι΄΄

Εσύ πέταξες στον άνεμο...

 Απηυδισμένοι εξόριστοι της ζωής

τρύπωσαν νύχτα στα υπόγεια του μυαλού μου

ρίζωσαν και θάφτηκαν, στο πληγωμένο του ονείρου μου απόστημα...

τώρα βαδίζουμε ολοταχώς στην ενστικτώδη πράξη της αναγκαίας εκτόνωσης!

τα πεδία του έρωτα είναι ελεύθερα!

 Επιστρέφω πάλι πίσω,στη ρουτίνα του τίποτα

με μάτια στεγνά, και χείλη άλαλα, απ τη καταστροφή

Επιστρέφω πάλι στη χαώδη ανιαρή μιζέρια,

σε μια ουτοπική επανάληψη του μηδενός...

 Η μνήμη, απόδειξη ζωής, 

που απ το χρόνο ξεθώριασε 

και δεν έχει πια αξία...

 Έπαψα να μιλώ

γυρίζω πίσω σε σκιές  και μνήμες

σκύβαλο το σώμα αντικατέστησε το χάδι

με αδιάφορα σπέρματα...

 Στον υπότροπο  βάλτο  της  αμφιβολίας  σου, χάνομαι

δεν  βοηθά  η  ματιά  σου  τη  διαφάνεια

ρημάζει  η  θέληση  μου  κάθε  απόγευμα...

πως  να  επιλέξω  ανάμεσα  στο  τίποτε  και  στο  μηδέν?

 Σε κάποια φίλη που δεν αντάμωσα...

Απ τον απαρνιαστή στον αλωνάρη μια ανάσα που δεν μέτρησε για ζωή

αλλά για τον ανεξύπνητο μισεμό...

θα έρχεσαι και εσύ, όπως οι σκιές που αλητεύουν για επιθεώρηση,

γιατί πουθενά οι μάνες δεν ηρεμούν αν δεν περνούν όλα απ τα χέρια τους.

και θα σε βλέπω, στο τρεμάμενο φως του καντηλιού,όσο κι αν θες να μου κρυφτείς...

θα σε μαρτυρούν τα μπικουτί στα μαλλιά σου!

Γλιστράω αθόρυβα μέσα στη ραγισματιά του χρόνου

νιώθοντας ευγνωμοσύνη που υπάρχω ακόμα....