Στο κατώφλι, σκουπίζω την ελπίδα μου.

κάρβουνο που χρωματίζει το δειλινό, κάθε μου έννοια.

εκεί που σμίγουν τα ποτάμια, θέριεψα τους στεναγμούς.

κι ήρθες... σαν φταίχτης του αύριο,

ρόδι να σπάσεις στη πόρτα της καρδιάς μου!