Πικρά κεράσια

Έσταξε  η μήτρα την ανάσα κι ήταν γιορτή των κερασιών,

όλο χυμούς και γλύκα.

τα μάτια ανάμνηση δεν έχουν...

όμως οι ημερομηνίες, μαρτυρούν αυτή την γέννηση.

έκτοτε, η Ζωή στιφή, σαν πικροκέρασο στο στόμα...

και μ' ένα ουρανίσκο ν' αντιστέκεται.

κόκκινα πικρά κεράσια...

κι εγώ το θαύμα της Ζωής...σε στιγμή που δεν διάλεξα.

κρατώ την πίκρα και το κόκκινο.

κόκκινο σαν αίμα.

είναι αίμα, στάζουν αίμα, πόσο αίμα...

βάψανε την ύπαρξή μου!