Γλιστρούν τα δάχτυλα στους άδειους κροτάφους που από νωρίς γυμνωθήκαν αποκτώντας μεγαλείο...

 έπειτα, χαϊδεύουν αυτή τη βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο, ανάμνηση για τα όχι που είπες...

και ακουμπούν τις συνεχόμενες πλάι στα χείλη, σημάδι ότι κάποτε γελούσες πολύ...

κατηφορίζουν στο πηγούνι, που σκλήρυνε από την ένταση του χεριού σου, κάθε φορά που το ακουμπούσες σαν φάρο για να σκεφτείς και να αποφασίσεις 

αγγίζουν απαλά στο στήθος το χαλαρωμένο δέρμα, που πια στην πίεση δεν επανέρχεται και όμως αναριγά ακόμα στο χάδι

τι ψάχνεις? με ρωτάς

τίποτα, σου απαντώ...απλά ιχνηλατώ τη ζωή σου!