Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020

Πόσο σκοτάδι να χυθεί μες στο σκοτάδι? Πόση πίκρα ακόμη μέσα στη πίκρα που βιώνω?
αύριο χώμα θα κυλίσει πάνω σου και ένα μέρος της αθωότητας μου
θα θαφτεί μαζί σου...και δεν θα είμαι εκεί, κανείς δεν θα είναι, θα είσαι μια ψυχή μόνη όπως ένιωθες ότι ήσουν πάντα κι ας μην το έλεγες...
άραγε τι είναι πιο θανατερό? ο θάνατος που νικάει, η η μοναξιά που τον συντροφεύει?
ίσως η επιβεβλημένη καραντίνα που ζούμε να γίνει άλλοθι για προδότες...Αν δεις,να μην δεις,μην πονέσεις κι άλλο...
συγνώμη που υπήρξα ένα μέρος της ταλαιπωρία σου  για χρόνια...
μακάρι να ήμουν πιο δυνατή και τολμηρή απέναντι στις προκλήσεις σου...
σ ευχαριστώ για όλα όσα απλόχερα μου χάρισες...ήσουν μέντορας και δεκανίκι μου στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου και όχι μόνο ζωής...
κάποτε χαριτολογώντας σου είχα πει ότι θα είμαι η μόνη που θα σου ανάβει το καντήλι στο μνήμα σου...τα φερε έτσι η ζωή που και να θέλω δεν μπορώ να αθετήσω το λόγο μου...
αντίο....


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου