Λούζομαι μες την καταιγίδα μιας ανάκατης χαράς...

ψάχνω να σε διακρίνω μέσα σε σκιές ολόφωτες...

αλληγορική μαγεία στον καθημερινό μου εμφύλιο!

Καρδιά αμοίραστη, μες το σκοτάδι και τη βρόμα...

ασυγχώρητη, σα ψέμα που στόχο είχε να σε τραυματίσει...

σύρσου ξανά πάνω στις ήττες σου...

ποτέ δεν θα σαι ζωντανή...

Ξυπόλυτη βυθίζω τα δάχτυλα μου στο χώμα σου...

θέλω να σ αγγίξω, να σε νιώσω μια στιγμή

βουλιάζω μέσα σου, μα δεν ημερεύω...

τίποτε δεν είναι όπως χθες...

Στη πρόβα θανάτου που κάνω κάθε βράδυ

φαντάζομαι έναν κόσμο ιδανικό

χωρίς χρώμα, δίχως ήχους, γέλιο, αγάπες.

έναν κόσμο σφραγισμένο κουκούλι

από επιθυμίες, όνειρα και λάθη...

Τραβώ μολυβιές στο όνειρο...

μ ένα ρολόι στο χέρι, καρτερώ.

χώνεται η ρίζα μου βαθιά στη γη.

αμετακίνητη, υπομένω ως το τέλος...