Άγγιξαν τα δάχτυλα σου φευγαλέα, τα δάχτυλα μου...

μια στιγμή και χάθηκα...

ανάμεσα σε ημερομηνίες, φεγγάρια, αγίους και ανάσες...

αναμμένος φαλλός ή μια απλή άσκηση των δαχτύλων?

μη εισενέγκης με...

Μια ζωγραφιά της προκοπής δεν έκανα

στο χάρτη της ελπίδας μου μουντζούρες

το μέτρημα μου έφερνε θολούρες

και ότι ήτανε να μάθω πάντα ξέχναγα

γονάτισα επάνω στο πηγάδι

στενό κι αυτό κι ο δρόμος που θα ρθεις

εσύ ζητάς ξανά να ερωτευτείς

κι εγώ μέσα στο φως ρίχνω σκοτάδι

το γέλιο με το δάκρυ κάνουν πρόζα

παλαίμαχοι κομπάρσοι θεατές

κρεμάω σαν σακάκι ένα χθες

και μπαίνω στην αγάπη σου φουριόζα...

Τα πάντα γύρω μου με σιωπή φωνάζουν.

φοβάμαι...εσένα, το βουητό της άνοιξης που έρχεται,

το διαχωριστικό των πατρίδων μας...

μισοδαγκώνω την ευτυχία...

Στην άκρη του πρωινού ομίχλη...

βάζω το χέρι στα μάτια να προστατευτώ.

βαραίνω μέσα  μου,

άχνα από σένα....

όλα αλλάζουν με τρομερή ταχύτητα...

τρέιλερ ταινίας στα προσεχώς, ο έρωτάς μας...

γαμώτο! ποιος τοποθέτησε το νέο φεγγάρι σε λάθος θέση?

Σ αυτή τη πόλη που τη ρήμαξε η βροχή,

η καλήμερα σου όαση ελπίδας.

κι αργούν τα χελιδόνια, κι αργεί η άνοιξη,

κι αργεί η θέληση ν αποφασίσει...

και μακραίνει ο δρόμος και κονταίνει η σκέψη

και παραπατάει η καρδιά...

κράτα μου το χέρι, άγνωστη κατεύθυνση...

σ αυτούς που έφυγαν και αιωρούνται,

βοήθησε με να δώσω μια χαρά...

Συγχώρεσε μου, ώρες, μέρες, λόγια, που ντύνονται με εγκατάλειψη...

βυθίζομαι σ ένα σύμπαν που δεν γνωρίζω γεμάτο σκιές.

συνωμότησε με την ευλογία και άγγιξε με...

τα απαραίτητα τα γεύτηκα στη ψυχή σου...

μου αρκούν για να αφαιρέσουν την μνήμη...