Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Που πάτε?
στην κόρη μου!
η κοφτή απάντηση της δεν αφήνει περιθώρια
για άλλες ερωτήσεις...
με τη τσάντα σφιγμένη στο στήθος
και τη λαχτάρα στη ματιά,
χρόνια τώρα κάθε μέρα, 7 το πρωί
περιμένει το πρώτο τραίνο της ημέρας,
για να ταξιδέψει.
τι κι αν άλλαξε ο κόσμος?
τι κι αν πέρασαν τα χρόνια?
τι κι αν γέρασε η καρδιά?
αυτή εκεί κάθε πρωί,
πιστή στο ραντεβού της με το τίποτα,
καρτερεί ένα τραίνο που χάσκει σκουριασμένο,
έξω από τις κατεστραμμένες ράγες
σ΄ ένα ερειπωμένο σταθμό,
που ούτε η μνήμη δεν θυμάται πότε τερμάτισε,
για να πάει ταξίδι στην κόρη της...
που και εκείνης ξεθώριασε, η γελαστή φωτογραφία της,
στο μαρμάρινο μνήμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου