Δηλητηριασμένη σιωπή,
μου τρυπάει το τύμπανο...
κλείνουν τα βλέφαρα στο φως,
ανοίγουν στο σκοτάδι..
και η νύχτα, ποιο μαύρη από ποτέ,
κατευθύνει πάνω μου οργή...
θα φύγω για λίγο...
κι όταν γυρίσω, θα σου δωρίσω ένα βότσαλο,
το ποιο τέλειο ον σ΄ αυτό το πλανήτη...