Ανάμεσα στη βαθιά χαρακιά των ποταμών,

σε μια ζούγκλα κεκλεισμένων θυρών,

επιστάτης της σάρκας εκφυλισμένος ο έρωτας,

φωνάζει τ΄ όνομά σου.

αγγίζω τη καμένη γη...

το δάκρυ της υπόσχεσης στεγνώνω.

σκληρή μου ύπαρξη, συνεχίζεις το ταξίδι

της σπαρακτικής νοσταλγίας.

η ανάγκη μου, κινούμενη άμμος... που είσαι?

προσάραξε στα αφανή μου συναισθήματα,

μέρα που είναι...