Πεντηκοστή...

Πόσο λατρεύω το γύφτο
όταν πηγαινοέρχεται σε εκείνο
τον ανυπόφορο ρυθμό,
του αγαπημένου νταουλιού...
ανεβασμένος σε καρέκλα της υπομονής
και ο ίδρωτας του να ποτίζει
το λευκό πουκάμισο,
τα χέρια, τα μαλλιά...
και γύρω του, να στροβιλίζεται ο έρωτας,
παλιός και νέος,
παραδομένος σ΄ ένα χορό λύτρωσης και σταύρωσης...
πόσο λατρεύω να μισώ το γύφτο
που με παρασέρνει
και με κάνει να δακρύζω,
βλέποντάς τον με άλλο βλέμμα...