Στο άδειο καφενείο
καρέκλες μοναχές,
φοράς το προσωπείο
και κρύβεις ενοχές.
θολώνει η ανάσα
το τζάμι που ακουμπάς,
η ηχώ σου είναι μπάσα
δεν πρέπει να μιλάς.
επάνω στο τραπέζι
κρυώνει ο καφές,
το χέρι τρεμοπαίζει
με χάντρες διαλεχτές.
τσιγάρο στο τασάκι
που καίγεται αργά,
η σκέψη λιθαράκι
που φτιάχνει όμως βουνά.
του τοίχου το ρολόι
σταμάτησε κι αυτό,
γιατί, που όλο σε τρώει
το όλο σκηνικό.
δεν θέλεις να θυμάσαι
πως ήσουνα, στο χθες,
το αύριο να λυπάσαι
που θα ΄χει επιστροφές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου