Το ναυαγισμένο μου φεγγάρι,

δεν μου μαρτυρά πια μυστικά.

το διαρκές τίποτε,

με συντροφεύει στα νυχτερινά μου βήματα.

δρόμος χωρίς έμπνευση...

κι ένας υγρασιασμένος αέρας,

που με ταπεινώνει...

η οσμή της Άνοιξης, θα με διαλύσει...