Συνουσιάζεσαι κάθε βράδυ με την απουσία.
τροφοδοτείς σπέρμα τη κουβέρτα της μοναξιάς,
κι έπειτα τυλίγεσαι μικρό παιδί μέσα της.
η ελευθέρια της σκέψης σου,
διπλοαμπαρωμένη σε υπόγεια επιθυμίας,
κόκκινη έρημος στη λαγνεία σου.
διεκδικώ την πρωτογενή κοινωνία της παλάμης σου,
απαιτητικά.
αλύτρωτη στριφογυρίζω στη δίνη μου, ξέροντας...
κάπου εκεί έξω, σκορπάς τα κύτταρά σου.
σε αφουγκράζομαι με τη καρδιά ανοιχτή,
να αγκομαχάς ψάχνοντας την εικόνα μου.
μειδίαμα στα ξερά μου χείλη,
η στιγμή της έκρηξή σου...
μην λατρέψεις τίποτε πιότερο από μένα!